Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πρόσφατο άρθρο της Σπυριδούλας Σπανέα
με τίτλο «Η μάχη για μια θέση στη ΔΟΕ» (Καθημερινή 31/7). Πολλές και χρήσιμες οι
πληροφορίες του, αλλά κοντοστάθηκα στα «οικονομικά οφέλη» και στις
«θνητές αδυναμίες» των μελών της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και στο
ότι «καμία κυβέρνηση και κανένας οικονομικός παράγοντας δεν μπορεί να
αγγίξει την ανώτερη αρχή του Ολυμπιακού Κινήματος». Θυμήθηκα ότι τις
παραμονές του 2004 κάθε τόσο η ΔΟΕ επισκεπτόταν την Αθήνα και πρόσθετε
κι άλλες απαιτήσεις στις απαιτήσεις της για επιπλέον έργα, για αυξημένα
μέτρα ασφαλείας, για περισσότερες και καλύτερες εγκαταστάσεις κ.ο.κ.
Οπως και με το δημόσιο χρέος, αναρωτήθηκε κανείς πόσο «ανέβασαν» τον
τελικό λογαριασμό οι απαιτήσεις αυτές; Μήπως για τη σπατάλη δεν φταίει
πάντα η ελληνική απλοχεριά, αλλά την ενθαρρύνουν και εξωγενείς
παράγοντες; Και σε ποιον δίνουν λογαριασμό αυτοί που τόσο σεμνά και
ταπεινά αυτοαποκαλούνται «Αθάνατοι»;
[Δημοσιεύθηκε σήμερα στην Καθημερινή]
Από τη στιγμή που η ευθύνη του θεσμού στα νεώτερα χρόνια πέρασε από ελληνικά σε ξένα χέρια, αυτά είναι αναμενόμενα. Τους γνωρίζουμε καλά πώς ενεργούν εδώ και αιώνες. Παρ' όλ' αυτά, ο Έλληνας πάντοτε βρίσκει πόρο - πέρασμα και πράττει το πρέπον ακόμη και σπάταλα, όταν τον πιάσει το φιλότιμο ή όταν ο αντίπαλος ή εχθρός, του θίγει τα ιερά και όσια που αντίθετα με όσα λέγονται και γράφονται, τα έχει μέσα του κι ας μη φαίνεται. Διαφορετικά, δεν "παίζει". Επαναπαύεται. Αυτό πάντα μας το φθονούσαν είτε από άγνοια είτε από σκοπιμότητα. Όχι όλοι βέβαια.
ΑπάντησηΔιαγραφή