Ορισμός: ‘Πολιτικός είναι εκείνος που, όταν δεν υπόσχεται ο ίδιος στους πάντες τα πάντα, υβρίζει, απαξιώνει και απορρίπτει αυτούς που... υπόσχονται στους πάντες τα πάντα’. Δεν έχει σημασία το χρώμα της σημαίας που ανεμίζει ή η ιδεολογία που ευαγγελίζεται. Το μόνο που αλλάζει είναι η πλευρά του φράχτη από την οποία ασκεί το υπέρ πάρτης έργο του. Έτσι, ως κυβερνών φορτώνει όλα τα δεινά στους προηγουμένους («Εμείς ως γνωστόν χάος παραλάβαμε...» θα έλεγε ο Χάρρυ Κλυν), εξηγώντας έτσι γιατί δεν κάνει όσα υποσχέθηκε. Ως αντιπολιτευόμενος, υπόσχεται να αναιρέσει όσα κάνουν οι άλλοι και να κάνει τα ίδια με άλλο όνομα. Εξυπακούεται ότι όλα αυτά γίνονται στα πλαίσια ‘σφοδρών αντιπαραθέσεων’, πάντα σε ‘ιδιαίτερα υψηλούς τόνους’, με κορώνες, λαρυγγισμούς και αμανέδες κάθε ήχου και με ‘διασταύρωση των ξιφών’ (ευτυχώς μόνο φραστικών, αλλιώς θα γινόταν του... Σαίξπηρ σε κάθε συνεδρίαση).
Στα παραπάνω θα μπορούσε κανείς να προσθέσει την πλήρη έλλειψη κατανόησης των κρισίμων προβλημάτων της χώρας και την παντελή αδυναμία συνεννόησης για την ουσιαστική αντιμετώπισή τους. Το ζωνάρι τους πάντα είναι απλωμένο για καυγά. Τι μπορεί να περιμένει κανείς από τέτοιους ανθρώπους;
Απολύτως τίποτα. Σαν να ταξιδεύουμε με μεγάλη τρικυμία, το καράβι πάει στα βράχια και οι επιβαίνοντες αγανακτισμένοι αλλάζουν τον καπετάνιο και το πλήρωμα διότι συνέχεια στο ταξίδι τους καταλήστευαν. Οι καινούργιοι όμως δεν ξέρουν ή κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα. Το ερώτημα είναι αν θέλουν οι επιβάτες να φθάσουν σε κάποια ακτή ζωντανοί χωρίς μία στην τσέπη με πλήρωμα κλέφτες ή στα βράχια και νεκροί με πλήρωμα βλάκες! Εκεί φθάσαμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή