‘Παρ’ ἐλπίδα πᾶσαν’

Έχω αναφέρει ξανά πριν μερικά χρόνια το παρακάτω απόσπασμα, παρμένο από το σημερινό Συναξάρι, και το ξαναγράφω λόγω επικαιρότητος: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρα, μνήμη τῆς μετά φιλανθρωπίας ἐπενεχθείσης ἡμῖν φοβερᾶς ἀπειλῆς καί ἀνάγκης, ἐν τῇ τῶν Βαρβάρων ἐπιδρομῇ, ὄτε, μέλλοντας ὑπ’ αὐτῶν δικαίως αἰχμαλωτίζεσθαι καί φόνῳ μαχαίρας παραδίδοσθαι, ὁ οἰκτίρμων καί φιλάνθρωπος Κύριος, διά σπλάγχνα ἐλέους αὐτοῦ, παρ’ ἐλπίδα πᾶσαν ἐλυτρώσατο ἡμᾶς». Εκείνοι που κατέγραψαν με τόσο λιτό τρόπο τα γεγονότα δεν τα φαντάσθηκαν: τα βίωσαν προσωπικά και χειροπιαστά, και επέζησαν για να μας τα αφηγηθούν. Δεν αρνούνται τον φόβο, τον πανικό, την απόγνωση, το αδιέξοδο, δεν ισχυρίζονται ότι όλα αυτά πέρασαν εύκολα, όπως δεν αρνούνται και ότι ‘δικαίως’ θα πάθαιναν όλα εκείνα τα δεινά. Ωστόσο, η λύση δόθηκε ‘παρ’ ἐλπίδα πᾶσαν’, με τρόπο αναπάντεχο και ανεξήγητο για τα ανθρώπινα δεδομένα. Με θαύμα του Θεού. Και αυτό ομολογούν, και το θυμόμαστε κι εμείς μέχρι και σήμερα.
     Μήπως ως λαός θα πρέπει να ξεκινήσουμε από εκείνο το ‘δικαίως’, από την παραδοχή και ομολογία ότι ‘ἄξια ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν’, για να μπορούμε να ελπίζουμε και σε λύτρωση ‘παρ’ ἐλπίδα πᾶσαν’; Όλα αυτά βέβαια προϋποθέτουν την πίστη στον ‘οἰκτίρμονα καί φιλάνθρωπον Κύριον’. Την έχουμε;