Το ζην επικινδύνως

Από μνημόνια είχαμε επαρκή πείρα. Είχαμε αποκτήσει με κόπους και βάσανα και θυσίες τα δυο προηγούμενα μοντέλα, αλλά δεν ήταν ακριβώς της αρεσκείας μας, και η τρέχουσα κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να τα σχίσει μόλις εκλεγεί. Καθυστέρησε κάπως το σχίσιμο, αλλά η αναμονή έφερε καρπούς: το γνήσιο αριστερό μνημόνιο που έλειπε από τη συλλογή μας είναι πλέον καθ’ οδόν. Με υπογραφές και σφραγίδες, με τις κόκκινες γραμμές μας--κάπως άτσαλα τραβηγμένες είναι αλήθεια, χωρίς χάρακα, και ξέφυγαν αρκετά από την αρχική τους θέση--εν πάση περιπτώσει αυτά είναι ψιλά γράμματα, έχουμε έτοιμα και ψηφισμένα τα πρόσθετα μέτρα και τραβάμε για το σημερινό κρίσιμο Γιουρογκρούπ, με απαιτήσεις πλέον. Σε λίγο θα ακούσουμε και τις σχετικές κραυγές: «Έ - έ - έρχεται!». Χαλάλι η αναμονή, θα μας κάνει να ξεχάσουμε όλα τα προηγούμενα, η ευτυχία μας θα έχει ολοκληρωθεί.
     Έχω όμως μια απορία: κι εμείς γυρεύοντας πηγαίνουμε; Κάθε φορά σε ‘κρίσιμες’ συνεδριάσεις πέφτουμε; Χάλασε δηλαδή ο κόσμος αν πάμε μια φορά σε ένα μη κρίσιμο Γιουρογκρούπ; Τόση τόλμη... να μη πάθουμε και τίποτε στο τέλος!

Με τη γλώσσα και την πένα του Αρκά: