Deja vu

«Για πρώτη φορά...» Πόσες τέτοιες πρώτες φορές έχετε ζήσει στη δημόσια ζωή, όπου κάθε υπουργός, πρωθυπουργός, δημόσιος άνδρας (και γυναίκα) διεκδικεί την ‘ευρεσιτεχνία’ για κάποια ενέργεια, μέτρο, κατόρθωμα κάποιου είδους; Προφανώς η ιστορική μνήμη είναι πολύ κοντή, ή οι πολιτικοί πιστεύουν στο κοινωνικό Αλτσχάιμερ, για να μας σερβίρουν κάθε τόσο ξαναζεσταμένο το περυσινό φαγητό, πικρό, στυφό, ξινό, αλμυρό και γενικά δύσπεπτο. Έτσι και τώρα, μεσούσης της Εβδομάδος των Παθών, έχει ήδη μπει στα μικροκύματα το ψυχόδραμα του περασμένου καλοκαιριού, και απλώς περιμένουμε να συμπληρωθεί ο απαραίτητος χρόνος για το ζέσταμα. Επαγγελματίες τοκογλύφοι από την έξω μεριά, ερασιτέχνες ταχυδακτυλουργοί από την άλλη, και στη μέση ένας κόσμος ολόκληρος που περιμένει να δει προς τα πού θα γείρει αυτή η ισορροπία του τρόμου. Τουλάχιστον τα πασχαλινά αρνιά δεν ξέρουν ότι προορίζονται για σφαγή σε μερικές μέρες...
     Πάντως δεν χάσαμε το ανέκδοτο της ημέρας. Άκουσα να λένε σε δελτίο ειδήσεων ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετήσει συμπληρωματικά οικονομικά μέτρα υπό προϋποθέσεις διότι, λέει, ό,τι υπογράφεται από τη Βουλή εφαρμόζεται αμέσως. Παράδειγμα, τόσοι και τόσοι νόμοι στην Ελλάδα, που περιμένουν στο συρτάρι την αντίστοιχη υπουργική απόφαση που θα εκδοθεί στον κατάλληλο καιρό: τις γνωστές ελληνικές καλένδες. 
     Σημ. Ο γαλλικός όρος του τίτλου χρησιμοποιείται στην Ψυχατρική για να δηλώσει την ψευδαίσθηση που έχουν κάποιοι ασθενείς ότι ξαναζούν μια κατάσταση που ήδη έχουν βιώσει στο παρελθόν.