Με τον νόμο

Εδώ και δυο εβδομάδες ζούμε την περίεργη κατάσταση κάποιοι από τους μετανάστες (χρησιμοποιώ συμβατικά τη λέξη ως κοινή ονομασία για όλους τους ‘εισαχθέντες’ δια θαλάσσης ή άλλης οδού στην επικράτεια) να αποκλείουν τις σιδηροδρομικές γραμμές και τις πύλες του λιμανιού του Πειραιά κατά βούλησιν, παρεμποδίζοντας τις μεταφορές. Και μάλιστα χωρίς δυνατότητα (ή θέληση) αντίδρασης από την πλευρά του κράτους, κάτι που επισημαίνει πολύ εύγλωττα σήμερα ο Τ. Θεοδωρόπουλος (‘Μας πήραν είδηση’, Καθημερινή). Πού είναι το περίεργο; Ότι αν ρωτούσε κανείς αυτούς τους ανθρώπους τι κάνουν, θα μπορούσαν να μας απαντήσουν, πολύ λογικά: «Ό,τι κάνατε κι εσείς πριν ένα-δυο μήνες. Έτσι δεν γίνεται στο κράτος σας; Όλους εκείνους τους αγρότες δεν τους απαγόρευε κανείς να φράζουν οδικές αρτηρίες και να κλείνουν σύνορα». Τι θα μπορούσαμε να αντιτάξουμε σ’ ένα τέτοιο επιχείρημα; Βλέπετε, ό,τι κάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο το βρίσκουμε μπροστά μας, είτε καλό είτε στραβό. Όλα πληρώνονται τελικά, αργά ή γρήγορα.      
     Δυστυχώς είναι ίδιον της φύσεώς μας να μαθαίνουμε μόνο αφού έχουμε πρώτα πάθει (και τότε για πολύ λίγο μόνο: από τη διαπίστωση μέχρι τη διόρθωση ο δρόμος είναι μακρύς και βαριόμαστε να τον διανύσουμε). Έχουμε γράψει κι άλλη φορά ότι αν το ελληνικό κράτος ήξερε να φέρεται σωστά και με πάγιους κανόνες προς τους πολίτες του, θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να βάζει σε τάξη και τους ξένους, οποιασδήποτε κατηγορίας. Έστω και με καθυστέρηση, αρχίζουμε να το παίρνουμε είδηση. Να ελπίσουμε ότι, όπως υποσχόταν ένα όχι πολύ παλιό πολιτικό σλόγκαν, από εδώ και μπρος «θα μας ταράξουμε στη νομιμότητα»; Κάπως αργά το βλέπω, και με αμφίβολο αποτέλεσμα.