Ανασκόπηση

Όταν τον πρωτογνώρισα ήταν ήδη 67 ετών. Μεταπολεμικά είχε την ατυχία να περάσει ως έφηβος μια βαριά πλευρίτιδα που τον άφησε με υποπλαστικό και παραμορφωμένο τον ένα πνεύμονα, με την ανάλογη αναπνευστική επιβάρυνση. Μετά από πενήντα χρόνια τα κατάλοιπα της νόσου του δημιουργούσαν κάθε τόσο ενοχλήματα της δικής μου ειδικότητας και με επισκεπτόταν περιστασιακά από την επαρχιακή πόλη όπου ζούσε για ‘συντήρηση’. Τα πήγαινε καλά, και με έβαζε κάθε τόσο σε σκέψεις για τη φυσική αντοχή αυτών των ‘παλιών’ ανθρώπων που ζούσαν και εργάζονταν παραγωγικά παρά τα σοβαρά τους προβλήματα υγείας (οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις δεν ήταν πολύ της μόδας τότε). Στα χρόνια που μεσολάβησαν υποβλήθηκε -- μετά από αρκετό δικό του δισταγμό --  σε χειρουργική αντικατάσταση μιας βαλβίδας στην καρδιά, με καλό αποτέλεσμα. Ο καιρός περνούσε, οι επισκέψεις αραίωσαν, μερικές φορές δεχόμουν κανένα τηλεφώνημα για ενημέρωση και οδηγίες εκ του μακρόθεν, τελευταία είχα να τον δω κάπου δεκαπέντε μήνες, όταν έκλεισε ραντεβού για να έρθει την πρώτη του Μάρτη. Είχε τη γνωστή εικόνα της χρόνιας αναπνευστικής νόσου, λίγο χειρότερη από κάποια λοίμωξη, αλλά τίποτε το έκτακτο. Κάναμε τις συνηθισμένες ενέργειες, τροποποιήσαμε τα φάρμακα, αποχαιρετιστήκαμε, άχρι καιρού.
     Το επόμενο τηλεφώνημα ήρθε μετά δυο εβδομάδες, από τον γιό του. «Γιατρέ, ένα μεγάλο ευχαριστώ για τον πατέρα μας, που έφυγε χθες», ήταν το μήνυμα. Ξαφνικά, όρθιος και δραστήριος, πιθανώτατα από καρδιακή ανακοπή, αναχώρησε από τα εγκόσμια ο κυρ-Νίκος, κλείνοντας ένα κεφάλαιο δεκαοκτώ ετών συνεργασίας. Ο Θεός να τον αναπαύσει.