Ανακεφαλαιοποίηση

Χαθήκαμε εδώ και μέρες: λίγο οι αργίες, λίγο η απουσία για τα εκτός πόλεως μεταπτυχιακά μαθήματα, μπήκε και ο Νοέμβριος πριν το συνειδητοποιήσουμε. Μαζί του εμφανίσθηκε ξανά και η περίεργη αυτή λέξη για τις τράπεζες, κατάλληλη για το γνωστό αθώο παιχνίδι της ‘κρεμάλας’ αν θέλουμε να ‘πνίξουμε’ τον αντίπαλο. Δεν νομίζω ότι θα τη βρει κανείς μέσα στις χιλιάδες σελίδες που έγραψε ο Καρλ Μαρξ για το κεφάλαιο, οπότε ας μη χάνουμε εκεί τον καιρό μας. Λοιπόν, τη λέξη την ακούμε κάθε τόσο μέχρι κορεσμού τα τελευταία χρόνια, ως όνειρο, στόχο, επιδίωξη, προαπαιτούμενο (άλλη λέξη για κρεμάλα) των εκάστοτε οικονομικών υπευθύνων της κυβέρνησης (προσέξατε ότι δεν γίνεται πλέον λόγος για τσάρους της οικονομίας;--αριστερά πλέουμε!). Δεν ξέρουμε τι ακριβώς σημαίνει, αλλά εικάζουμε ότι είναι κάτι σαν το νερό που ρίχνουμε για να γεμίσουμε την αντλία (θυμάστε τις παλιές τουλούμπες;) ώστε να μπορεί να τραβήξει καινούργιο νερό από τα έγκατα της γης. Κάπως έτσι κι εδώ. Για να αρχίσουν να γεννούν λεφτά οι τράπεζες, πρέπει πρώτα να ρίξεις μέσα ουκ ολίγα: για πολλά δις έχουμε ακούσει ως τώρα, και κάθε τόσο χρειάζονται ακόμη κάμποσα. Πόσο μεγάλη είναι αυτή η μαύρη τρύπα επιτέλους; Θυμίζει τα περίφημα ‘στρατηγικά αποθέματα καυσίμων’ των ΗΠΑ, που από μόνα τους μπορούν να καλύψουν τις τρέχουσες ανάγκες όλου του υπολοίπου κόσμου. Ρίξτε λοιπόν νερό στην τουλούμπα, μπας και μας κάνει τη χάρη να στάξει κάτι στην κατάστεγνη οικονομία μας.