Καπνός αποθρώσκων

Ως συνεπής πνευμονολόγος δεν έχω αγαθές σχέσεις με το κάπνισμα: καθημερινά συναντώ τις βλαπτικές του συνέπειες, συχνά όταν είναι πολύ αργά για τα θύματα, προσπαθώ να πείσω όσους δεν έπαθαν ακόμη να μη φτάσουν να πάθουν, κάνω και σχετικά μαθήματα όταν δοθεί ευκαιρία. Μια από τις τακτικές που εφαρμόζονται διεθνώς (με επιτυχία, όπως δείχνουν οι σχετικές μελέτες) για να αποθαρρύνεται το κάπνισμα (ιδίως στις μικρότερες ηλικίες) είναι και η αύξηση της τιμής του καπνού και των παραγώγων του με την επιβολή ειδικής φορολογίας. Κι εδώ αρχίζει ένα ιδιόμορφο πρόβλημα.
     Ας γίνω πιο σαφής. Στην αναζήτηση οικονομικών ‘ισοδυνάμων’ για την κάλυψη των κενών και την αποφυγή του σκληρού 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, συζητείται και η αύξηση στην τιμή των τσιγάρων (να φτάσει μέχρι και 10 ευρώ το πακέτο, άκουσα να λέει κάποιος σε σχετική τηλεοπτική εκπομπή). Προσωπικά δεν έχω καμία αντίρρηση. Έλα όμως που στην προκειμένη περίπτωση ο στόχος της αύξησης είναι το αυγάτισμα των δημοσίων εσόδων, κάτι που θα επιτευχθεί μόνο αν οι Έλληνες συνεχίσουν να καπνίζουν με τον ίδιο ρυθμό, απτόητοι από τιμές (ή καταφεύγοντας στο λαθρεμπόριο--διότι υπάρχει κι αυτό). Αν, όπως επιδιώκει η αντικαπνιστική πλευρά, λόγω τιμής μειωθεί το κάπνισμα (ευχής έργον, αν με ρωτάτε), τότε σύντομα θα ψάχνουμε καινούργιο ισοδύναμο. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Τι διλήμματα κι αυτά!