Κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται χαιρέκακος διότι ο πρωθυπουργός «διάλεξε την κακή κι όχι την καταστροφική επιλογή» (δικά του λόγια). Κανείς δεν έχει την ψευδαίσθηση ότι όλα τελείωσαν, αντίθετα τώρα αρχίζουν. Οι ‘εταίροι’ μας έδειξαν απλώς το βουνό που θέλουν να ανεβούμε, τρέχοντας ξυπόλητοι και από τις πέτρες. Την όποια τελική μορφή της πορείας θα τη βαδίσουμε όλοι μαζί, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης. Το ίδιο πικρό ποτήρι θα πίνουμε στο ορατό μέλλον.
Ωστόσο, αποτελεί μια κάποιου είδους νομοτέλεια το γεγονός ότι καλείται η αριστερά να υιοθετήσει και να εφαρμόσει μέτρα που κατήγγελλε επί μήνες και χρόνια, αντιδρώντας σε κάθε προσπάθεια μεταρρύθμισης και εξορθολογισμού του κράτους και εξωθώντας την τελική διαπραγμάτευση σε σημείο που η πρόταση Γιούνκερ (που δημοκρατικά απορρίψαμε δια δημοψηφίσματος προ εβδομάδος) να φαντάζει σαν κουτί με βελγικά σοκολατάκια. Αν διαθέταμε μια φανταστική χρονομηχανή και μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω για να διορθώσουμε τις κινήσεις μας, τι φαντάζεστε ότι θα επέλεγαν να κάνουν (ή να μην κάνουν) οι νυν κρατούντες;
Το ερώτημα βέβαια ισχύει και για όλους τους προηγούμενους. Διότι αν από τον Μάιο του 2010 (την μετά Καστελόριζο εποχή) είχαν γίνει όσα τότε έπρεπε (κι έχουμε γράψει σχετικά κατά καιρούς στη στήλη αυτή), αμφιβάλλει κανείς ότι τώρα θα ήμασταν σε πολύ καλύτερη μοίρα; Για άλλη μια φορά, το ‘καλύτερο’ αποδεικνύεται εχθρός του ‘καλού’ (σε εισαγωγικά, για να μην παρεξηγηθώ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου