ΦοροαΠαλλΑγές

Για τον ΦΠΑ έχουμε γράψει πάλιν και πολλάκις. Παίρνω σήμερα αφορμή από χθεσινό άρθρο του Ν. Ορφανού, βουλευτή του ‘Ποταμιού’, στην Καθημερινή, με τίτλο ‘Η ματαιότητα του ΦΠΑ’. Απαριθμεί μια σειρά πρακτικά παραδείγματα που καταδεικνύουν, ευτυχώς ή δυστυχώς, την αλήθεια του τίτλου. Πουθενά δεν παρέχεται στους πολίτες οποιοδήποτε κίνητρο για είσπραξη και απόδοση του φόρου αυτού. Θα μπορούσε κανείς ίσως να επικαλεσθεί τον συνταγματικά προβλεπόμενο ‘πατριωτισμό των Ελλήνων’, αλλά είμαι σίγουρος ότι οι πάλαι ποτέ κραυγασταί του 1-1-4 δεν είχαν αυτό ακριβώς στο νου τους και οι απόγονοί τους δεν τον θυμούνται για φορολογική χρήση. Ακόμη και το περίφημο ‘φιλότιμο’ έχει τις εξαιρέσεις του: μπορεί όλοι να τσακώνονται για το ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό στην ταβέρνα, αλλά δεν παρατηρείται τέτοιος αυθόρμητος ζήλος για την καταβολή του κάθε είδους φόρου.
     Νομίζω ότι μια πτυχή του προβλήματος είναι ακριβώς το ότι κάθε αγορά τιμολογείται με ποσό ΧΧ + %ΦΠΑ. Ο φόρος φαίνεται (και πρακτικά είναι) χωριστός από την τιμή του προϊόντος ή της υπηρεσίας. Έτσι δίνει την αίσθηση σε πωλητή και αγοραστή ότι μπορεί/πρέπει να αφαιρεθεί ή ότι είναι κάτι προαιρετικό. Γιατί όχι μία τιμή στάνταρ; Τόσα ευρώ, με απόδειξη, πάντα.
     Και ακόμη, να καθιερωθεί για όλα τα επαγγέλματα ένα μπλοκ που θα εκδίδεται με τη λιγότερη δυνατή γραφειοκρατία, που θα συνοδεύει τον επαγγελματία παντού, και που η χρήση του (και η απαίτησή της) θα γίνει συνείδηση, με τη σωστή διδασκαλία (από τις μικρές ηλικίες), το συνεχές παράδειγμα, την δίκαια φορολογική πολιτική, και την ποινή ως έσχατο μέσο σωφρονισμού για τους αδιόρθωτους. Πού θα πάει; Σε καμιά εικοσαριά χρόνια θα το μάθουμε το σύστημα.