Γράφοντας ιστορία

Στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί τρόποι για να ‘γράψεις ιστορία’. Ένας από τους πιο ανώδυνους είναι να κάνεις ακόμη μια μεταρρύθμιση στην ανώτατη παιδεία. Δεν χρειάζεται ούτε να πέσεις μαχόμενος σε Θερμοπύλες ή Δερβενάκια, ούτε να ανακαλύψεις τις Ηράκλειες στήλες ή τη μακρινή Θούλη, ούτε να βρεις και να φέρεις πίσω το Χρυσόμαλλο δέρας (αν και το τελευταίο δεν θα μας έπεφτε άσχημα: θα το βγάζαμε σε δημοπρασία και θα ξεχρεώναμε οριστικά). Γίνεσαι υπουργός παιδείας, ανατρέπεις όλα όσα έκαναν οι προηγούμενοι, ανασκαλεύεις στο συρτάρι του υπουργείου και βρίσκεις μια παλιά μεταρρύθμιση που να σε βολεύει ιδεολογικά, την ξαναγράφεις σε επικαιροποιημένη μορφή και την προωθείς ως «μεταβατικό στάδιο έως την κατάθεση του νέου θεσμικού πλαισίου το οποίο θα προκύψει από δημόσιο και καθολικό διάλογο με τα Ιδρύματα και τους εμπλεκόμενους φορείς αλλά και την κοινωνία...». Αυτά από την αιτιολογική έκθεση του τελευταίου σχεδίου νόμου, η οποία συνεχίζει: «Εξάλλου, η Ανώτατη Εκπαίδευση έχει καθήκον να αποτελεί το χώρο όπου η γνώση δεν θα περιορίζεται σε μία εργαλειακή λειτουργία αλλά θα μετατρέπεται σε μέσο απόκτησης κοινωνικής συνείδησης χειραφέτησης, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Είναι προφανές ότι πρέπει να δοθεί επαρκής χρόνος για να συζητηθούν και να αποκρυσταλλωθούν οι κύριες κατευθύνσεις μιας τέτοιας προσπάθειας. Η συνολική αναδιάρθρωση πρέπει να απαντά στα ερωτήματα πώς και για ποιο σκοπό εκπαιδεύονται οι νέοι στα ΑΕΙ, προς όφελος τίνος και με ποιο στόχο γίνεται η έρευνα μέσα σ’ αυτά, καθώς και τι είδους γνώση και ιδεολογία παράγουν...».
     Μάλιστα. Κι εγώ αναρωτιόμουν τι κάνουν λάθος τόσα χρόνια κάτι Καίμπριτζ και Χάρβαρντ και Σορβόνες και τρέχα γύρευε. Είναι ολοφάνερο: δεν καλλιέργησαν την ‘κοινωνική συνείδηση χειραφέτησης’ ούτε έχουν απαντήσει στα ερωτήματα ‘προς όφελος τίνος και με ποιο στόχο γίνεται η έρευνα μέσα σ’ αυτά, καθώς και τι είδους γνώση και ιδεολογία παράγουν’. Έτσι εξηγείται η οπισθοδρομικότητά τους. Δεν ανέγραψαν στα προπύλαια τους το σύνθημα ‘Με τον Μπαλτά για την παιδεία’ και περιμένουν να δουν άσπρη μέρα; Για κατεδάφιση είναι. Κι αν τους λείπει μπαλτάς, μπορούμε να τους δώσουμε έναν, χωρίς επιστροφή. Μαζί κι ένα τσεΚουράκη.