Διδάγματα

Ευαγγελισμός σήμερα. Μεγάλη Χριστιανική εορτή και μεγάλη εθνική επέτειος, μέρα στην οποία έχουμε συνηθίσει να ακούμε μηνύματα, συνθήματα, κηρύγματα, συχνά γνωστά, άλλοτε πιο πρωτότυπα. Δυο ιδιαίτερα περιστατικά καταγράφω φέτος. Σε προσωπικό επίπεδο, την επάνοδο στην ενεργό ζωή μετά την αναγκαστική ανάπαυση της ανάρρωσης επί τέσσερεις εβδομάδες. Πολλά τα διδάγματα από μια τέτοια εμπειρία, κάποια στιγμή πρέπει να τα αναπτύξω πιο αναλυτικά. Ας πω μόνο ότι εκτιμούμε καλύτερα όσα προηγουμένως είχαμε ως δεδομένες και αυτονόητες δυνατότητες, και που πρόσκαιρα στερηθήκαμε. Κίνηση, εργασία, εκκλησιασμός, ελευθερία δράσεως..., τόσα άλλα, για τα οποία ξεχνούμε να πούμε το καθημερινό ‘ευχαριστώ’ στο Θεό: δώρα μεγάλα είναι όλα, κι ας πάψουμε να τα βλέπουμε ως ‘δικαιώματα’. 
     Το δεύτερο γεγονός που σημαδεύει τη μέρα είναι η τραγική συντριβή του γερμανικού αεροπλάνου στις Άλπεις με τους 150 νεκρούς. Και άλλοτε έχουν γίνει πολύνεκρα δυστυχήματα ανά τον κόσμο. Μάλιστα, με δεδομένο τον τεράστιο αριθμό εμπορικών πτήσεων είναι πραγματικό θαύμα πόσο σπάνιες είναι τέτοιες τραγωδίες. Ωστόσο, η θέα τριών πρωθυπουργών να συμμερίζονται ένα κοινό εθνικό πένθος με κάνει να σκεφθώ πόσο διαφορετικά θα πολιτευόμασταν ως πρόσωπα, ως κράτη, ως παγκόσμια κοινότητα, αν είχαμε έστω και λίγη μνήμη θανάτου, που είναι απόλυτα βέβαιος ως προοπτική και απόλυτα αβέβαιος ως προς τον χρόνο και τις συνθήκες του. Με τα λόγια του Μεγάλου Κανόνα που ψάλαμε απόψε, «ως άνθος, ως όναρ ο χρόνος του βίου τρέχει. Τι μάτην ταραττόμεθα;»