Άλλο είναι να ακούς τους αρρώστους να σου λένε ότι πονούν, και τελείως άλλο να πονάς ο ίδιος.
Άλλο είναι να διαβάζεις και να διδάσκεις ανωδύνως για τον πόνο, και τελείως άλλο να τον δοκιμάζεις στο πετσί σου.
Άλλο είναι να συμβουλεύεις για τα κατάλληλα παυσίπονα και την ορθολογική αντιμετώπιση του πόνου, και άλλο να μη βρίσκεις ούτε μια θέση να χαλαρώσεις, μέρα και νύχτα.
Άλλο είναι η θεωρία και άλλο η πράξη.
Τελικά τα χρειαζόμαστε και τα δύο, ειδικά εμείς οι γιατροί.
Με τα λόγια του επίκαιρου Μεγάλου Κανόνα, «άνευ πόνων ου πράξις, ου θεωρία κατορθωθήσεται».
Με τα λόγια του Πωλ Μπραντ, «σ’ευχαριστώ, Θεέ μου, για τον πόνο».
Υπομονή λοιπόν, γιατρέ, και περαστικά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠεραστικά Αντώνη! Καλή ανάρρωση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τι μου είπε η συμπαθέστατη ηλικιωμένη ασθενής: "Γιατρέ μου, 40 ξυλιές στη ράχη τ' αλλουνού δεν πονάνε καθόλου"!
Μα, αρρωσταίνουν και οι γιατροί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατρέ μου, περαστικά σου!
Ευχαριστώ για τις ευχές, είτε γραπτές είτε δι' άλλου μέσου... Το μάθημα της αρρώστιας και του πόνου δεν είναι προαιρετικό ούτε κατ' επιλογήν στη ζωή, και δεν υπάρχει προληπτικός εμβολιασμός. Απλώς δεν ξέρουμε την ημερομηνία του, ούτε τα "θέματα". Υπομονής χρείαν έχουμε όλοι μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή