Επιτίμιο

Ακούω από χθες στα δελτία τα σχόλια των κομματικών εκπροσώπων για τη συμφωνία παράτασης της δανειακής σύμβασης που ανακοινώθηκε χθες αργά. Και αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά τί νόημα έχει αυτού του είδους ο σχολιασμός (οποιουδήποτε γεγονότος) που δεν προσφέρει απολύτως τίποτε (πέρα από το ‘χτύπημα κομματικής κάρτας’, όπως το ‘Παρών’ στις ψηφοφορίες της Βουλής). Μας λένε κάτι που δεν το περιμέναμε; Αμφιβάλλω. Από τη φρασεολογία του σχολίου μαντεύουμε την προέλευση, από το όνομα του σχολιαστή φανταζόμαστε τι πρόκειται να μας πει. «Ξαναγυρίσατε εκεί που σας είχαμε φέρει εμείς». «Μας κάνατε χειρότερα από πριν». «Συνέχιση της ίδιας πολιτικής σε βάρος του λαού». Με το δίλεξο της αλεπούς του Αισώπου: «Όμφακές εισιν». Ή αλλιώς: «Είμαστε κι εμείς εδώ, έστω και με τρία τοις εκατό». Ακριβώς γι’ αυτό ως έθνος βρισκόμαστε πάντα στην ίδια θέση, διότι επιμένουμε να κάνουμε ‘σημειωτόν’ αντί να συμβάλλουμε σε κάποιου είδους δημιουργικό βηματισμό.
     Επί της ουσίας, η παράταση που λάβαμε θυμίζει λίγο την... εξομολόγηση. Δεν νοείται να καυχάται ο εξομολογούμενος για την ‘διαπραγμάτευσή’ του με τον εξομολόγο ή για το επιτίμιο που δέχθηκε, όπως και είναι τελείως ανήκουστο να σχολιάζουν όλοι οι άλλοι τα υπέρ και τα κατά του επιτιμίου, κι αν έπρεπε αυτό να είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο, κι αν τα πήγε καλά ή όχι ο εξομολογούμενος με τον πνευματικό. Αλλά βέβαια μια τέτοια παρομοίωση έχει νόημα όταν οι εμπλεκόμενοι συνειδητοποιούν την κατάστασή τους, αποδέχονται το μερίδιο της ευθύνης τους, βλέπουν τα σφάλματά τους και προχωρούν σε μετάνοια και αλλαγή βίου, χωρίς αλαζονεία, φαρισαϊσμό και αυτοδικαίωση.
     Καλή Σαρακοστή! Είναι ό,τι μας χρειάζεται, αν το καλοσκεφτούμε.