Θεατρι(νι)κά

Προς εκλογές βαδίζουμε, και με πίστη στην αρχή της κινητικότητας, για την οποία τόσος λόγος έγινε τον προηγούμενο χρόνο, έχει ενταθεί η προς κάθε κατεύθυνση τρεχάλα των πολιτικών, με τον κάθε πικραμένο να ψάχνει εναγωνίως ρόλο στην επερχόμενη μεγάλη ‘ρεβύ’ της ελληνικής πολιτικής σκηνής, πριν η εκμετάλλευσή της εκχωρηθεί σε ξένο επιχειρηματία επ‘ αόριστον... Παλαιοί και νέοι, ξεχασμένοι και παρωπλισμένοι, ακόμη και υπόδικοι, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι και ζεν πρεμιέ, τραγικοί και κωμικοί, όλοι σπεύδουν να ενταχθούν σε κάποιο θίασο που θα τους εξασφαλίσει τον πιο πολλά υποσχόμενο ρόλο, για να προσπορίζονται τα προς το ζην χωρίς να σκάπτωσι, κατά τον καυστικό ορισμό του Εμμ. Ροΐδη*. Μερικοί ιδρύουν και δικό τους θίασο από υλικά ανακύκλωσης, πιστοί στο πράσινο 'πιστεύω' τους.
     Κι εκείνο πάλι το πρωτότυπο, να βάζουν οι αρχηγοί των κομμάτων υποψηφιότητα σε δυο περιφέρειες για να σηματοδοτήσουν--τάχα μου--τον καημό τους ο ένας για τη Βόρειο Ελλάδα (Θεσσαλονίκη), ο άλλος για τις αγροτικές ρίζες του ΠΑΣΟΚ (Λάρισα); Μάλιστα, νυν επείσθημεν! Οι σηματοδότες είναι το παν.

*Για όποιον δεν τον γνωρίζει: ‘Κόμμα εἶναι ὁμὰς ἀνθρώπων εἰδότων ν᾿ ἀναγιγνώσκωσι καὶ νὰ ὀρθογραφῶσιν, ἐχόντων χεῖρας καὶ πόδας ὑγιεῖς ἀλλὰ μισούντων πᾶσαν ἐργασίαν, οἵτινες ἑνούμενοι ὑπὸ ἕνα ἀρχηγὸν οἱονδήποτε ζητοῦσι ν᾿ ἀναβιβάσωσιν αὐτὸν διὰ παντὸς μέσου εἰς τὴν ἕδραν τοῦ πρωθυπουργοῦ ἵνα παράσχῃ αὐτοῖς τὰ μέσα νὰ ζῶσιν χωρὶς νὰ σκάπτωσιν’.