Τελωνεία

Σε χθεσινό άρθρο στην Καθημερινή η Λίνα Γιάνναρου αναφέρεται στα τελωνεία και τον περίπου θεσμοθετημένο χρηματισμό από τους εκτελωνιστές, που βέβαια επιβαρύνει τους συναλλασσόμενους πολίτες. Δεν είναι άγνωστο βέβαια το φαινόμενο, αλλά το άρθρο είναι αποκαλυπτικό, κυρίως για την αδιαφορία των υπευθύνων να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση. Με την αφορμή αυτή θα ήθελα να αναφέρω μια εμπειρία από την Αγγλία. Όταν επρόκειτο να επιστρέψω στην Ελλάδα, αγόρασα αυτοκίνητο με αριστερό τιμόνι. Το αυτοκίνητο έπρεπε να εκτελωνισθεί στην Αγγλία και να αποκτήσει αγγλικές πινακίδες κυκλοφορίας. Όταν ρώτησα για τη σχετική διαδικασία, μου είπαν ότι το κεντρικό τελωνείο του Ντόβερ δεν έχει γκισέ για το κοινό. Ζητάει κανείς τηλεφωνικά το σχετικό έντυπο, του αποστέλλεται ταχυδρομικά, το συμπληρώνει και το στέλνει πίσω στο τελωνείο μαζί με το τιμολόγιο αγοράς του αυτοκινήτου. Το τελωνείο υπολογίζει τον δασμό και του στέλνει, πάλι ταχυδρομικά, το αντίστοιχο εκκαθαριστικό, με το οποίο πηγαίνει στο τοπικό δημόσιο ταμείο και πληρώνει. Με την πληρωμή του δίνουν τον αριθμό κυκλοφορίας, τον οποίο πηγαίνει σε όποιο συνεργείο θέλει για να του φτιάξουν πινακίδες σύμφωνα με τις επίσημες προδιαγραφές. Αυτά ακριβώς τα βήματα έκανα, και σε μερικές μέρες η δουλειά είχε τελειώσει.
     Θα ήταν οδυνηρό να αντιπαραθέσω την αντίστοιχη εμπειρία της Ελλάδος, πόσα πλήρωσα και πόσος καιρός χρειάσθηκε για να αποκτήσω πινακίδες κυκλοφορίας εδώ. Ίσως το μυστικό βρίσκεται... στο ταχυδρομείο. Αν δεν υπάρχει απευθείας επαφή του πολίτη με τον υπάλληλο, νομίζω ότι μειώνονται σημαντικά οι πιθανότητες χρηματισμού ή άλλης παράνομης συναλλαγής. Μήπως πρέπει να σκεφτούμε μια τέτοια λύση;