Συνήθως δεν τη θυμάμαι, αλλά φέτος είναι αλλιώς... Πώς εκτιμούμε διαφορετικά κάποια πρόσωπα όταν τα χάσουμε από κοντά μας και δεν είναι πλέον ‘δεδομένα’, πάντοτε διαθέσιμα να μας λύνουν τις απορίες που τελείως φυσικά τους υποβάλλαμε κάθε τόσο, χωρίς πάντα να εκτιμούμε όσο έπρεπε τις απαντήσεις και τις συμβουλές τους. Γι’ αυτό και διαβάζω με ιδιαίτερη συγκίνηση το χθεσινό σημείωμα του Μηθυμναίου:
Στα 18 λέμε: Ο πατέρας μου δεν ξέρει τίποτα!Όταν γίνουμε 30 χρονών λέμε: Κάτι ξέρει ο πατέρας μου...
Στα 40: Να ρωτήσω και τον πατέρα μου…
Και στα 50, 60 και…: Να είχα και τον πατέρα μου να τον ρωτήσω...
Κάπου εκεί κι εμείς..., κι ο ‘Γέρος’ στο σπίτι να περιμένει το κούρδισμά του.
Πράγματι ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος! Φροντίζω να κουρδίζω το γέρικο εκκρεμές και πάντοτε κάνοντας αυτή την κίνηση θυμάμαι τον πατέρα μας...
ΑπάντησηΔιαγραφή