Υποψία

«Γιατρέ, πές μας από την πείρα σου τι νομίζεις ότι είναι αυτό;» 

     ‘Αυτό’ είναι ό,τι δεν θα ήθελα να έχει κανένας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη πείρα για να αποφανθεί κανείς. Στην ακτινογραφία μια μεγάλη μάζα καταλαμβάνει τον μισό πνεύμονα, και σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα στοιχεία του ιστορικού και τα ευρήματα της εξέτασης λένε ότι εδώ πρόκειται για Κ κεφαλαίο--μόνο η ιστολογική επιβεβαίωση απομένει. Τι μπορώ όμως να πω στον άνθρωπο αυτό για τη μοίρα της γυναίκας του (κάτω από πενήντα) που παρακολουθεί τη συζήτηση με στωικό πρόσωπο και κρύβοντας μέσα της τις όποιες ανησυχίες έχει; Καταφεύγω σ’ ένα συνηθισμένο ‘τέχνασμα’, όχι ψέμα, που αποτελεί συγχρόνως και μια πλάγια προειδοποίηση για όσα θα αναγκασθώ να τους πω τις επόμενες ημέρες. «Στην ιατρική η υποψία είναι διαγνωστικό εργαλείο», τους λέω. «Αν δεν υποψιασθείς κάτι, δεν θα το ψάξεις και δεν θα το βρεις ποτέ [κάτι που κάθε γιατρός μαθαίνει συνήθως από πικρή πείρα]. Έτσι, είναι προτιμότερο να σκέφτεσαι από την αρχή το πιο δύσκολο. Αν αποδειχθεί ότι τα πράγματα δεν είναι άσχημα, πρώτος εγώ θα πω δόξα τω Θεώ». Δέχονται με κάποια ικανοποίηση την απάντηση και φεύγουν για να κάνουν τις εξετάσεις που τους προτείνω. Η ψυχή τους ξέρει με πόση αγωνία, αλλά και με πόσο κουράγιο.

     Όσο για τη δική μου ψυχή, αυτός δεν ήταν ο μόνος καρκίνος της ημέρας σε νέο ασθενή...