Ακίνητα

Κορυφαίο και ακανθώδες θέμα εδώ και καιρό, ιδιαίτερα φουντωμένο τις τελευταίες μέρες, το θέμα του φόρου ακινήτων. Από χρόνια βέβαια υπάρχει τέτοιος φόρος, άλλοτε μονός, άλλοτε διπλός, φέτος τριπλός και τετράδιπλος (λόγω εσκεμμένων και πονηρών καθυστερήσεων επ’ εσχάτων των ημερών), και νυν υπό επανεκτίμηση. Πώς τυχαίνει (!) όλες οι επανεκτιμήσεις να γίνονται προς τα επάνω, και μάλιστα σε εποχή που ‘οι τιμές τραβούν την κατηφόρα’, για να παραφράσουμε τον ποιητή. Όχι μόνο κατοικίες και εμπορικά ακίνητα, αλλά και θέσεις στάθμευσης και χοιροστάσια και περιστερώνες και ανεμόμυλοι, ‘λόγγοι, βουνά, ραχούλες’ περνούν στη δικαιοδοσία της φορολογικής αρχής. Και από τη μύγα ξύγκι να βγάλουμε, σκέφτονται προφανώς οι ‘ειδικοί’.
     Αδρά μπορούμε να σκεφτούμε την οικονομία με λογική μισθωτού και με λογική ελεύθερου επαγγελματία. Η πρώτη λέει «τόσα μισθός, τόσα ασφάλιστρα, τόσες δαπάνες, από κάπου πρέπει να βρω τη διαφορά». Η δεύτερη αρχίζει κάθε πρώτη του έτους με ένα λευκό φύλλο χαρτιού και καταγράφει έσοδα και έξοδα, χωρίς να έχει ιδέα προς τα πού θα πάνε, ιδίως τα πρώτα. Φυσικά δεν περιμένουμε από το κράτος να λειτουργεί ως ελεύθερος επαγγελματίας, όταν οι πολυάριθμες υποχρεώσεις του είναι δεδομένες: χρειάζεται και προϋπολογισμός και σύνεση στη διαχείριση των πόρων. Από την άλλη μεριά όμως, η στεγνή μαθηματική λογική «πρέπει να βρω ακόμη τόσα δις, άρα φορολογώ ό,τι κινείται, ό,τι φυτρώνει και ό,τι κολυμπάει» οδηγεί σε κατάφωρες αδικίες και σε αρνητικό εισπρακτικό αποτέλεσμα. Διότι ‘ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’. Αν ζητάς λογικά ποσά έχεις περισσότερες ελπίδες να τα εισπράξεις. Αν οι απαιτήσεις σου είναι φανερά άδικες και παράλογες και χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, τότε απλώς προκαλείς και ενθαρρύνεις την αντίδραση, και βέβαια δεν βλέπεις φράγκο. Δύσκολο είναι να το ‘πιάσουν’ κάποιοι αυτό;