Αρχαίο νερό

Περιμένοντας στην τράπεζα για τα τέλη κυκλοφορίας, διαβάζω στο τρέιλερ που διατρέχει το κάτω μέρος της μεγάλης οθόνης που διακοσμεί τον τοίχο: ‘Θαλασσινό νερό 150 εκατομμυρίων ετών ανακάλυψαν επιστήμονες στον κόλπο Τσέζαπικ’. Ο κόλπος αυτός είναι ο μεγαλύτερος υδροβιότοπος των ΗΠΑ, σχηματίσθηκε από την εκβολή του ποταμού Σουσκεχάνα (ινδιάνικα ονόματα και τα δύο), λίγο νότια από την πρωτεύουσα Ουάσιγκτον (αυτός δεν ήταν Ινδιάνος...), και είναι γνωστός για τη φυσική ομορφιά και την βιοποικιλότητά του. Και η μεν αρχαιότητα του νερού (πώς διαπιστώνεται άραγε;) μπορεί κάλλιστα να ενδιαφέρει την επιστήμη, αλλά η είδηση δεν παύει να έχει την αστεία πλευρά της για όποιον τη διαβάζει, και να δημιουργεί και συναφή ερωτηματικά; Όπως π.χ., γιατί φτάσαμε αμέσως στα 150 εκατομμύρια χρόνια και δεν βρήκαμε π.χ. νερό του περασμένου αιώνα, της εποχής του Κολόμβου, ή όποιας άλλης ενδιάμεσης ιστορικής ή γεωλογικής περιόδου; Και πώς ξεχωρίζουμε το ‘πολύ παλιό νερό’ από το απλώς ‘παλιό’ ή το πιο φρέσκο; Δεν ανακατεύονται; Αναζητώντας τη λύση στο πρόβλημα, διαβάζω στο διαδίκτυο ότι το αρχαίο αυτό νερό ανακαλύφθηκε παγιδευμένο σε υπόγειο κρατήρα, κάτω από τον πυθμένα του κόλπου. Έτσι εξηγείται κι αυτό το μυστήριο. Τώρα μπορούμε να ασχοληθούμε με όλα τα άλλα.