Ακίνητος!

Χωρίς εξαίρεση, πρώτη μέρα μετά από κάποια απουσία σημαίνει φόρτο εργασίας, τόσο προγραμματισμένης όσο και έκτακτης. Η σημερινή μέρα τήρησε τον κανόνα με ευλαβική ακρίβεια. Είχα βέβαια την αόριστη αίσθηση ότι ‘κάτι’ της έλειπε, ωστόσο δεν είχα χρόνο να το μελετήσω. Φθάνοντας στο σπίτι έπεσα ξερός για μια σιέστα που δεν τη διέκοψε κανένα τηλεφώνημα. Τι καλά! σκέφθηκα, και ξεκίνησα για το ιατρείο. Καθ’ οδόν αναλογίσθηκα ότι το κινητό μου δεν είχε σημάνει καθόλου από το πρωί. Παράξενο! Αυτό μου είχε λείψει και δεν το είχα προσδιορίσει. Μια γρήγορα έρευνα έδειξε και την αιτία: η άδεια μπαταρία, που δεν την είχα ελέγξει εγκαίρως. Αναγκαστικά και το απόγευμα πέρασε σε κατάσταση α-κινησίας, μια και η φόρτιση θα έπρεπε να περιμένει το βράδυ. Ήταν καλύτερα έτσι; Σίγουρα έχασα κάποιες επαγγελματικές κλήσεις (θα δούμε αύριο τον αριθμό τους). Ωστόσο, μειώθηκε τουλάχιστον στο μισό ο αριθμός των απαιτητικών ήχων (το ασύρματο τηλέφωνο στην κλινική είχε την αποκλειστικότητα, ενώ άλλοτε συχνά χτυπούσαν και τα δυο μαζί), καθώς και το άγχος «Έχω σήμα - δεν έχω σήμα». Ας πούμε ότι για μία μέρα επανήλθα σε κάποια προηγούμενη εποχή, όταν με προέτρεπαν διάφοροι γνωστοί και συνεργάτες: «Γιατί δεν παίρνεις κι εσύ ένα κινητό, να σε βρίσκουμε πιο εύκολα;» Θα μπορούσαμε άραγε να ξαναζήσουμε σ’ εκείνον τον σκοτεινό... επικοινωνιακό Μεσαίωνα; Φρίκη, θα έλεγαν πολλοί. Πάντως εμένα δεν μου ήρθε και άσχημα: τελικά, υπάρχει ζωή και χωρίς κινητό.