Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι από τα πρόσωπα της ελληνικής πολιτικής σκηνής που προκαλεί αυθόρμητη συμπάθεια: οι συχνές, επίμονες και συχνά μονολιθικές παρεμβάσεις και παρενοχλήσεις της έχουν δημιουργήσει ένα γενικά απωθητικό προφίλ. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν λέει και ορισμένα σωστά πράγματα. Όπως οι πρόσφατες ενστάσεις της για τον τρόπο ψήφισης του Κώδικα Δικηγόρων στη Βουλή, με τρεις παρόντες βουλευτές από τα 31 μέλη της επιτροπής δικαιοσύνης, από τους οποίους οι δυο απλώς παρευρίσκονταν και τηρούσαν σιγήν ιχθύος (η τρίτη ήταν η ίδια), ενώ ο προεδρεύων απαριθμούσε τα άρθρα και τα ενέκρινε μόνος του «κατά πλειοψηφία» [βλ. την είδηση και το σχετικό βίντεο]. Οι υπόλοιποι εικοσιοκτώ;
Τι να πει κανείς; Θα χρησιμοποιούσα την λαϊκή έκφραση ‘ρεζίλι των σκυλιών’, αλλά φοβούμαι την δικαία οργή των σκύλων. Διαμαρτυρόμαστε για τους συνδικαλιστές που αποφασίζουν πανελλαδικές απεργίες με συμμετοχή μόνο 9% των εγγεγραμμένων στην ψηφοφορία. Εδώ λάμπουν δια της απουσίας τους σχεδόν όλοι οι εκλεγμένοι (!) να νομοθετούν, που μάλιστα αμείβονται επιπλέον για την συμμετοχή τους (!) σε επιτροπές. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα θα είχαν πάει στα σπίτια τους μετ’ επαίνων, αν όχι σε κάποιο εδώλιο αυτοφώρου. Γιατί συνεχίζουμε και τους πληρώνουμε; Άτιμη ασυλία...
Ίσως η απάντηση στα γιατί είναι γραμμένη στο βιβλίο του Carlo εCipolla. Καλύτερα να το διαβάσεις στα αγγλικά όπου πρωτογράφτηκε. Η Ελληνική απόδοση χάνει λίγο... Ο τίτλος είναι "The basic laws of Human Stupidity".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠικρό να το σκέφτεται κανείς, αλλά ...