Κοινωνία

Στην πρόσφατη εκδρομή μας στη Σάμο είδαμε στο λιμάνι ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο που περνάει από εκεί κάθε Τρίτη--γεγονός σημαντικό για το νησί, μια και το επισκέπτονται δια μιάς μερικές χιλιάδες κόσμος. Κοιτάζοντάς το έκανα τη σκέψη ότι οι άνθρωποι που ταξιδεύουν μ’ αυτό εντάσσονται για κάποιες μέρες σε ένα νέο κοινωνικό σύνολο, με τους δικούς του κανόνες συνύπαρξης, τη δική του νομοθεσία, τα δικά του πλαίσια ασφαλείας. Το ίδιο και όσοι πετούν με αεροπλάνο, παίρνουν το λεωφορείο της γραμμής, φιλοξενούνται σ’ ένα σπίτι, νοσηλεύονται σε κάποιο θάλαμο, κάθονται σε εστιατόριο, πηγαίνουν στο θέατρο, μπαίνουν στο ασανσέρ για μερικούς ορόφους (υπάρχει άραγε συντομότερη μορφή συνύπαρξης;). Πουθενά δεν βρίσκει κανείς ιδανικές συνθήκες, όλα όπως τα ήξερε ή όπως θα τα ήθελε. Παντού πρέπει να συν-χωρήσει με άλλους, λίγους ή πολλούς, που καθένας μπορεί να θέλει κάτι διαφορετικό, να είναι μαθημένος αλλιώς. Όλα μαζί όμως δεν γίνονται. Οι αμοιβαίες παραχωρήσεις, η καλή θέληση, ο σεβασμός προς τους άλλους, η τήρηση της επιχώριας ‘νομοθεσίας’ είναι βασικοί κανόνες αρμονικής συμβίωσης σε ένα σύνολο, μικρό ή μεγάλο. Ακόμη και αυτό που χλευαστικά χαρακτηρίζουμε ως ‘αγέλη’, αναφερόμενοι σε ζώα, τελικά έχει τους νόμους του (έστω κι αν εμείς δεν τους καταλαβαίνουμε).