Η τρισχαριτωμένη επισκέπτριά μου στάθηκε με περιέργεια μπροστά στο μεγάλο ράφι με τα πολύχρωμα ενημερωτικά φυλλάδια για ποικίλα πνευμονικά προβλήματα. Τα περιεργάσθηκε με ενδιαφέρον, έπειτα άπλωσε το χέρι της σε ένα πολυσέλιδο. «Μπορώ να πάρω ένα;» ρώτησε διστακτικά. «Και βέβαια!» απάντησα αμέσως. Κι έπειτα είδα τον τίτλο: ‘Πώς να κόψετε το κάπνισμα’. Ξαφνιάστηκα. Τι δουλειά έχει μια δεκάχρονη μικρούλα με τέτοια νοσηρά φαινόμενα; σκέφθηκα. «Έχω μια φίλη που ο μπαμπάς της καπνίζει, και θέλω να της το δώσω», έσπευσε να εξηγήσει πολύ σοβαρά εκείνη. Υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ; Μέσα μου έλεγα ότι μακάρι να στρεφόμασταν και να γινόμασταν ‘ως τα παιδία’, νηπιάζοντας απέναντι σε καθετί βλαπτικό και επιζήμιο.
Έτυχε να έχω αρκετούς μαθητές που με πολύ καημό και στεναχώρια μου έλεγαν πως κάπνιζαν οι γονείς τους κι εκείνοι τους παρακαλούσαν εις μάτην να το κόψουν. Μάλιστα μερικές φορές μύριζαν τα τετράδια των παιδιών τσιγαρίλα. Ανατριχιάζω και τώρα αναλογιζόμενη πόσον καπνό είχαν εισπνεύσει αυτά τα παιδιά από τη γέννησή τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο συγκεκριμένο θέμα, αν οι γονείς άκουγαν τις παρακλήσεις των παιδιών και τους "έκαναν το χατίρι" (όπως τόσα άλλα...), πολλοί θα γλίτωναν.
ΑπάντησηΔιαγραφή