Απο... κόμματα

Έχω επισημάνει και παλαιότερα τις ‘κομματικές καταχρήσεις’ στο γράψιμο, δηλ. τη χρήση του κόμματος ευκαίρως ακαίρως, χωρίς λόγο και αιτία. Διορθώνοντας πρόσφατα κάποια τυπογραφικά δοκίμια όπου υπερεπερίσσευαν οι σχετικές ‘παραβάσεις’, σκέφθηκα τον εξής απλό κανόνα (δεν διεκδικώ ευρεσιτεχνία, αλλά δεν έχει τύχει να τον συναντήσω αλλού): αν κάπου αμφιβάλλουμε για το αν χρειάζεται κόμμα, ας διαβάσουμε φωναχτά το κείμενο, κάνοντας παύσεις εκεί που πρέπει. Έστω π.χ. η φράση ‘Ο φίλος μου όμως δεν ήλθε’. Θα διαβάζαμε ποτέ φωναχτά ‘Ο φίλος μου [ΠΑΥΣΗ] όμως [ΠΑΥΣΗ] δεν ήλθε’; Μάλλον όχι. Γιατί τότε συχνά βλέπουμε το ‘όμως’ περίκλειστο από κόμματα; Το ίδιο συμβαίνει και με το ‘λοιπόν’ (οι δυο αυτές λέξεις είναι συχνά θύματα της κομματοκρατίας). Αντίθετα (ΠΑΥΣΗ!) όταν εμφανίζονται στην αρχή της πρότασης, μπορεί να ακολουθούνται από κόμμα διότι ενεργούν ως προεξαγγελίες για ό,τι θα ακολουθήσει: ‘Λοιπόν, ο φίλος μου τελικά δεν ήλθε’. Βέβαια στην περίπτωση αυτή ακόμη και χωρίς κόμμα η πρόταση ‘λειτουργεί’ θαυμάσια.    

            Παρεμπιπτόντως, διαβάστε στη σελίδα του Μπάμπη Κουτρούλη πόσο ωραία ένας ηλεκτρολόγος μηχανικός παρουσιάζει τα σημεία στίξεως. Τελικά δεν έχει τόση σημασία η επίσημη ιδιότητά σου όσο το μεράκι που κρύβεις μέσα σου για κάτι.