Το αμπέλι

Θυμήθηκα το δημώδες άσμα για το αμπέλι καθώς έγραφα για το ‘κλάδεμα’ της ΕΡΤ προχθές το βράδυ. Το παραθέτω όπως το συγκρατώ, μετά από σχεδόν πενήντα χρόνια:

                   - Αμπέλι μου πλατύφυλλο και κοντοκλαδεμένο
                  για δεν ανθείς; για δεν καρπείς; σταφύλια για δεν κάνεις;
                  Με χάλασες, παλιάμπελο, κι εγώ θα σε πουλήσω!
                  - Μη με πουλάς, αφέντη μου, κι εγώ σε ξεχρεώνω.
                  Για βάλε νιους και σκάψε με, γέρους και κλάδεψέ με,
                  βάλε γριές μεσόκοπες να με βλαστολογήσουν,
                  βάλε κορίτσια ανύπαντρα να με κορφολογήσουν.

     Και τώρα, ας βάλουμε στη θέση του αμπελιού τη χώρα στην οποία ζούμε, το κράτος που αποτελούμε όλοι μας, με τα επιμέρους συστατικά του στοιχεία. Η μεταφορική σημασία του ποιήματος είναι ολοφάνερη: όλοι έχουμε να συνεισφέρουμε στην καρποφορία του αμπελιού, νέοι και γέροι, χειρώνακτες και πνευματικοί άνθρωποι, "έκαστος κατά την ιδίαν δύναμιν". Αυτή θα πρέπει να είναι η βασική επιδίωξη, η συστράτευση όλων. Απαραίτητη προϋπόθεση βέβαια είναι να πιστεύουμε ότι το αμπέλι είναι δικό μας, και ότι πρωτίστως από εμάς εξαρτάται αν θα ανθίσει, αν θα καρπίσει, αν θα κάνει σταφύλια.

     Αλλά ποιος μαθαίνει σήμερα στα παιδιά τέτοια ποιήματα;