Όνειρο εαρινής πρωΐας

Καλό μήνα, και μια και η άνοιξη είναι πλέον 'θερμό' γεγονός και πλησιάζει και Πάσχα, παραθέτω την συνεργασία αδελφού αναγνώστη, όπως μου την έστειλε, μια και την θεωρώ επίκαιρη, από πολλές πλευρές:

'Η καθημερινότητα στους δρόμους της πόλης μας μάς έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους συμπεριφορές: Κορναρίσματα σε κάθε παραχώρηση προτεραιότητας, σε κάθε προσπάθεια αλλαγής λωρίδας, ακόμη και αν ο επερχόμενος βρίσκεται εκατοντάδες μέτρα μακριά, λούσιμο με όλα τα παράγωγα μιας μόνο λέξεως και άλλα πολλά ων ουκ έστιν αριθμός. Έχουν γίνει πια όλα αυτά τόσο συνηθισμένα και κοινά που κάθε άλλου είδους συμπεριφορά σχεδόν μας σοκάρει! Γιαυτό το σημερινό πρωινό ήταν ξεχωριστό. Οδηγούσα βυθισμένος στις μέριμνες -επαγγελματικές και οικογενειακές- ώστε δεν πρόσεξα το μισοκρυμμένο πίσω από τα δέντρα σήμα STOP και το επόμενο που αντιλήφθηκα ήταν ένα ηχηρό τράνταγμα στο πίσω δεξιό μέρος του αυτοκινήτου και ένα τίναγμα προς το παραπλεύρως αριστερά σταθμευμένο όχημα. Βγήκα ταραγμένος από το αυτοκίνητο να δω τα... κατορθώματά μου και να ζητήσω συγγνώμην από τους επιβάτες του άλλου αυτοκινήτου. Ο οδηγός με δικαιολογημένο θυμό και ένταση, μου είπε πως η γυναίκα του είχε χτυπήσει στο κεφάλι και πως αν είχε κάτι σοβαρό θα είχα άσχημα ξεμπερδέματα. Αφού καθήσαμε λίγο στο πλάι και διαπιστώσαμε ότι ήταν μόνο ένας μώλωπας χωρίς κάτι πιο σοβαρό, και πριν αρχίσουμε τη διαδικασία δήλωσης του ατυχήματος, ο άνθρωπος αυτός, που είχε όλο το δίκαιο να είναι εκνευρισμένος και θυμωμένος μαζί μου, χωρίς να έχει προφέρει την οποιαδήποτε απρεπή έκφραση, μου ζήτησε συγγνώμη που είχε μιλήσει σε έντονο ύφος! Όντας ακόμη αποσβολωμένος από την σπάνια αυτή συμπεριφορά, έγινα μάρτυρας μιας ακόμη πιο όμορφης και συγκινητικής κίνησης: Μέσα από τον διπλανό κήπο (ναι υπάρχουν ακόμη μερικοί στην πόλη μας!) βγήκε ένας ηλικιωμένος άντρας  με ένα τριαντάφυλλο και το πρόσφερε στην κυρία που καθόταν στο αυτοκίνητο με την πόρτα ανοιχτή... Έτσι για να της πάρει τη στενοχώρια! Όλα αυτά δεν είναι σκηνές κινηματογραφικής ταινίας, σκεφτόμουνα. Ο επίλογος γράφτηκε αργά το μεσημέρι. Μετά από τις διαδικασίες καταγραφής του ατυχήματος και ένα σημείωμα στο παρκαρισμένο αυτοκίνητο που έπεσα πάνω του, κι ένα πρωινό γεμάτο δουλειά που με είχε κάνει σχεδόν να ξεχάσω τα πρωινά συμβάντα, χτύπησε το κινητό μου: «Είμαι ο κάτοχος του παρκαρισμένου αυτοκινήτου που τρακάρατε το πρωί» άκουσα, και περίμενα να συνεχίσει θυμωμένα για να με κατακεραυνώσει για την απροσεξία μου και τη ζημιά που είχα προκαλέσει στο αυτοκίνητό του.

«Κατ’ αρχήν ήθελα να ρωτήσω αν είστε καλά» συνέχισε. «Όλα τα άλλα διορθώνονται...»

Αυτή την σπάνια εμπειρία σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας, αισθανόμενος ότι το να την αφήσω να περάσει έτσι και να ξεχαστεί θα ήταν αδικία για τον υπέροχο κατά βάθος λαό μας, που όχι μόνο στα χρόνια του Μνημονίου, αλλά και από πολύ πιο πριν φαίνεται σαν να παραπαίει ζώντας συνεχώς με ένταση και θυμό, έχοντας  χάσει τις έννοιες  της συγκατάβασης, της συγχώρησης, της έγνοιας για τον άλλο και της -μη τυπικής- ευγένειας. Πιστεύω πως αυτές οι αρετές υπάρχουν ακόμη, έστω και θαμμένες στο βάθος της ψυχής του Έλληνα. Η έλλειψη παιδείας και η στρυφνή καθημερινότητα μπορεί να θέλουν να τις εξαφανίσουν, αλλά αν προσπαθήσουμε λίγο θα τις ξαναβρούμε, και θά 'ναι αυτές που θα μας βγάλουν νικητές κι από αυτή την κρίση κι όποιες άλλες ακολουθήσουν.'