Φάρσα

Κάποια στιγμή αυτού του πραγματικά ανοιξιάτικου πρωινού μου ήρθε στο νου ο παλιός στίχος του Γιάννη Καραλή:

‘Να ’τανε, Θεέ μου, καλύτερα φάρσα,

αχ, να ’τανε Πρωταπριλιά.’

Στα καθ’ ημάς, να αποδεικνυόταν πόσο ψεύτικη είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της σκοπιμότητας, του πολιτικού υποκριτικού καθωσπρεπισμού, του υπόπτου συμφέροντος και της διαρκούς προσχηματικής συγκάλυψης, και να βλέπαμε κάποια στιγμή εαυτούς και αλλήλους όπως πραγματικά είμαστε, χωρίς φτιασίδια και ψιμμύθια, με διάθεση να αλλάξουμε όσα περνούν από το χέρι μας, χωρίς καταναγκασμό, επειδή έτσι είναι το σωστό. Τι ωραία φάρσα θα ήταν αυτή…