Μηνύματα

Το Πρωτοχρονιάτικο μήνυμα που μου έτυχε φέτος ήταν το ακόλουθο: 

‘Μπορεί ξαφνικά κάτι άσχημο να πέσει επάνω σου.

Αμέσως να πεις: «Νά ’ναι ευλογημένο, Θεέ μου».’

     Κι όταν το άσχημο ή το δύσκολο δεν έχει να κάνει με σένα αλλά με τον άρρωστο; Πόσο θυμάσαι να το πεις όταν τα πρόσωπα και οι περιστάσεις σε φορτίζουν σε βαθμό κακουργήματος; Πόσο πιο ‘φυσικά’ (από κεκτημένη συνήθεια) βγαίνει από μέσα σου η οργή, η πικρία, η αγανάκτηση προς όλους τους γύρω, δικαίους και αδίκους; Και πόσο εύκολο είναι, υπό το κράτος τέτοιων αρνητικών συναισθημάτων, με φουντωμένο το μυαλό, να κάνεις ένα λάθος, να βάλεις σε κίνδυνο τόσο τον εαυτό σου όσο και τις ζωές άλλων;  Όταν εκ των υστέρων βλέπεις πόσο αδικαιολόγητη ήταν η αγανάκτησή σου και πόσο ασήμαντα είναι τα δικά σου δήθεν προβλήματα μπροστά στις θανατηφόρες ή βασανιστικές αρρώστιες ή τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι άλλοι, νιώθεις τόσο μικρός, τόσο φτωχός, γιατί ακριβώς είσαι τόσο αχάριστος...     

 ‘Πρόσθες ημίν πίστιν, και τούτο το έτος’.