Ξυπνήματα

Οδηγώντας πρωί Πρωτοχρονιάς ακούω από το ραδιόφωνο το ακόλουθο ρεφρέν (της Λίνας Νικολακοπούλου):

‘Αν δε σε βρουν χαράματα, πώς θες ν’ ακούς τ’ αηδόνια;

Η αγάπη πέντε γράμματα, μα τα διαβάζεις χρόνια.’

     
     Αν έπρεπε να βγάλω κάποιο δίδαγμα από το άκουσμα αυτό, ποιο θα ήταν; Ότι για να απολαύσεις κάτι ανώτερο, έστω και αισθητικά, χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι, ακόμη κι αν είναι απόλυτα θεμιτό και το δικαιούσαι (π.χ. την άνεση του πρωινού ύπνου). Κι ακόμη, ότι η αξία ενός πράγματος δεν έχει σχέση με το τυπικό του μέγεθος: κάτι φαινομενικά ‘μικρό’ μπορεί να το μαθαίνεις μια ζωή, και να σε κάνει ευτυχισμένο κάθε μέρα, και για πάντα.