Εδώ και δυο μέρες ο ισλαμικός κόσμος συγκλονίζεται και πάλι από μια έκρηξη οργής κατά των Δυτικών με αφορμή μια ταινία που γύρισε κάποιος άγνωστος σκηνοθέτης στην Αμερική (χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο) και που θεωρήθηκε ότι προσβάλλει τον Μωάμεθ. Όπως διαβάζω στον ξένο τύπο, ο σκηνοθέτης δήλωσε ότι θεωρεί το Ισλάμ «καρκίνωμα» και ότι η ταινία του ήταν μια προκλητική πολιτική δήλωση που επιτίθεται στη θρησκεία αυτή. Προφανώς πήγαινε γυρεύοντας, αλλά ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Δεν είχε ακούσει ποτέ για τον Σαλμάν Ρούσντι ή για τον Δανό γελοιογράφο, τα έργα των οποίων τόσες θύελλες είχαν ξεσηκώσει πριν από χρόνια;
Με την αφορμή αυτή ανακύπτει πάλι το μεγάλο ερώτημα της ελευθερίας του λόγου, και κάνω κι εγώ ξανά τη σκέψη: Αν ο καθένας δεν περνάει από (αυτο)κριτική βάσανο αυτό που σκέφτεται να γράψει, να δημοσιεύσει, να προβάλει, με βασικό ερώτημα «Τι συνέπειες μπορεί να έχει η πράξη μου;», τα αποτελέσματα ίσως να είναι απροσδόκητα τραγικά. Μπορεί οι δολοφόνοι του Αμερικανού πρεσβευτή να είναι φυσικοί αυτουργοί, ωστόσο πόσο ήσυχα μπορεί να κοιμάται ο δημιουργός της επίμαχης ταινίας, αν βέβαια έχει στοιχειώδη συνείδηση; Όχι από φόβο για τη ζωή του, αλλά από τύψεις για τις ζωές των άλλων. Το να πληρώνουν αθώοι άνθρωποι ανά τον κόσμο την ανοησία (λίαν επιεικώς) του ενός είναι απαράδεκτο. Δεν θα ήταν προτιμότερο να έβαζε ο ίδιος όρια στην προσωπική του ‘ελευθερία του λόγου’; Δεν επικροτώ τον φανατισμό κανενός είδους, αλλά δεν αποδέχομαι και την εύκολη λοιδορία των θρησκευτικών πεποιθήσεων άλλων λαών ή πολιτισμών, που μόνο ανέξοδη δεν είναι. Τόσο δύσκολο είναι να δεχθούμε αυτή την απλή αλήθεια;
Κατά τα άλλα, σχόλια όπως «αδικαιολόγητες αντιδράσεις» και «έκκληση για αυτοσυγκράτηση» προς τον ισλαμικό κόσμο από τρίτες χώρες ηχούν τελείως κούφια. Αν η όλη ιστορία δεν αποτελεί κάποιου είδους προβοκάτσια για να δικαιολογήσει μελλοντικές στρατιωτικές ή άλλες κινήσεις (οι μέρες είναι ιδιαίτερα πονηρές…), τότε πρόκειται για ιδιωτεία πρώτου μεγέθους, και ο δράστης θα πρέπει να πάει είτε στη φυλακή είτε στο πλησιέστερο άσυλο φρενοβλαβών για ηθική αυτουργία σε πρόκληση θρησκευτικής βίας.
Με την αφορμή αυτή ανακύπτει πάλι το μεγάλο ερώτημα της ελευθερίας του λόγου, και κάνω κι εγώ ξανά τη σκέψη: Αν ο καθένας δεν περνάει από (αυτο)κριτική βάσανο αυτό που σκέφτεται να γράψει, να δημοσιεύσει, να προβάλει, με βασικό ερώτημα «Τι συνέπειες μπορεί να έχει η πράξη μου;», τα αποτελέσματα ίσως να είναι απροσδόκητα τραγικά. Μπορεί οι δολοφόνοι του Αμερικανού πρεσβευτή να είναι φυσικοί αυτουργοί, ωστόσο πόσο ήσυχα μπορεί να κοιμάται ο δημιουργός της επίμαχης ταινίας, αν βέβαια έχει στοιχειώδη συνείδηση; Όχι από φόβο για τη ζωή του, αλλά από τύψεις για τις ζωές των άλλων. Το να πληρώνουν αθώοι άνθρωποι ανά τον κόσμο την ανοησία (λίαν επιεικώς) του ενός είναι απαράδεκτο. Δεν θα ήταν προτιμότερο να έβαζε ο ίδιος όρια στην προσωπική του ‘ελευθερία του λόγου’; Δεν επικροτώ τον φανατισμό κανενός είδους, αλλά δεν αποδέχομαι και την εύκολη λοιδορία των θρησκευτικών πεποιθήσεων άλλων λαών ή πολιτισμών, που μόνο ανέξοδη δεν είναι. Τόσο δύσκολο είναι να δεχθούμε αυτή την απλή αλήθεια;
Κατά τα άλλα, σχόλια όπως «αδικαιολόγητες αντιδράσεις» και «έκκληση για αυτοσυγκράτηση» προς τον ισλαμικό κόσμο από τρίτες χώρες ηχούν τελείως κούφια. Αν η όλη ιστορία δεν αποτελεί κάποιου είδους προβοκάτσια για να δικαιολογήσει μελλοντικές στρατιωτικές ή άλλες κινήσεις (οι μέρες είναι ιδιαίτερα πονηρές…), τότε πρόκειται για ιδιωτεία πρώτου μεγέθους, και ο δράστης θα πρέπει να πάει είτε στη φυλακή είτε στο πλησιέστερο άσυλο φρενοβλαβών για ηθική αυτουργία σε πρόκληση θρησκευτικής βίας.
Εγώ θα έβγαζα το υποθετικό ..Αν..απ την τελευταία παράγραφο του σημειώματός σου.Σημεία των καιρών παντου στο κόσμο και με κάθε τρόπο ή μέσον, ακόμα και με ανόητες ταινίες του είδους...
ΑπάντησηΔιαγραφή