Άλλα λογάριαζα να γράψω, αλλά θυμήθηκα τους πρώτους στίχους από το πασίγνωστο ποίημα του Βίκτωρος Ουγκώ ‘Το Ελληνόπουλο’ (ελληνική απόδοση Κωστή Παλαμά), που το έγραψε με αφορμή την καταστροφή της Χίου [1822], και το ανέσυρα, αλλάζοντας μόνο την αρχική λέξη, για την περίσταση:
Φωτιές διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ’ όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ’αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ’ τα νερά.
Ερμιά παντού...
Ακριβώς αυτός ο στίχος τριβέλιζε το νου και την ψυχή μου όλες τις ώρες της φοβερής πυρκαγιάς:
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η Χίο, τ' όμοεφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα".
Ίσως η σημερινή μαυρίλα να είναι χειρότερη κι απ' αυτήν του 1822. Τότε βέβαια συνετελέσθη φοβερή σφαγή και εξαναδραποδισμός των κατοίκων...
Μαρτυρικό νησί...