Επαιτεία

Περιμένοντας στο φανάρι της μεγάλης διασταύρωσης διατρέχω με το μάτι όλα τα γύρω πεζοδρόμια. Όλοι είναι στα πόστα τους. Ο μικρός με το μπουκάλι του νερού που καθαρίζει τα παρμπρίζ. Ο καμπουριασμένος μεσήλικας με το δεκανίκι στη μασχάλη. Η ακαθόριστης ηλικίας γυναίκα στην αναπηρική πολυθρόνα. Ο αξύριστος μονόχειρας. Παραλλαγές στο ίδιο θέμα, το απλωμένο χέρι και το βλέμμα που λέει: «Δώσε κάτι». Καθημερινή εικόνα σε διάφορα σημεία της πόλης, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κλιματιζόμενη ατμόσφαιρα του αυτοκινήτου με τα κλειστά παράθυρα, μέσα στην οποία η σύνθετη αντιστικτική πολυφωνία των King’s Singers που ακούγεται από το κασετόφωνο ακούγεται σχεδόν εξωγήινη. Απεικονίζει άραγε κατάσταση αληθινή ή ψεύτικη; Το πλήθος των ατόμων σε κάνει να σκέφτεσαι το δεύτερο: ο ένας επαίτης είναι τυχαίο συμβάν, οι δυο είναι σύμπτωση, οι τρεις και περισσότεροι αποτελούν οργανωμένη κατάσταση. Στο μυαλό μου έρχονται ιστορίες για επαίτες που βρέθηκαν να έχουν Μερσεντές και εκατομμύρια. Όταν δίνω κάτι σ’ έναν απ’ αυτούς, βοηθάω μια πραγματική ανάγκη ή ενθαρρύνω μια παρασιτική διαβίωση, ενδεχομένως με εγκληματικές προεκτάσεις [βλ. ΕΔΩ]; Πώς μπορώ να ξεχωρίζω τα δύο σε κάθε περίπτωση; Οι άνθρωποι με το απλωμένο χέρι ποντάρουν (συνειδητά ή από ένστικτο) στις ενοχές που με κάνουν να νιώθω γι’ αυτό που είμαι ή γι’ αυτό που έχω. Δεν μου αρέσει αυτό. Αν η διαχείριση αυτών που έχω είναι σωστή ή όχι, αυτό προτιμώ να το κρίνει η συνείδησή μου και όχι κάποιοι τυχαίοι άγνωστοι απ’ έξω. Σωστό ή λάθος; Αν είχα απάντηση, δεν θα την έκρυβα πίσω από τόσα ερωτηματικά.