‘Αλλήλων μέλη’

Ο Γιάννης Πανούσης είπε κάποτε: «Αν κάποιος σας πει ότι είναι αριστερά, ρωτήστε τον: αριστερά μπαίνοντας ή βγαίνοντας;». Δεν πρόκειται απλώς για ευφυολόγημα: η ρήση περιγράφει μια πραγματικότητα, εκείνη της πολιτικής σχετικότητας.
     Ο Απ. Παύλος στην 1η προς Κορινθίους επιστολή του (κεφ. ιβ΄) αναφέρεται στο φυσικό μας σώμα και τα μέλη του, και μεταφέρει το παράδειγμα στην εκκλησία. Επεκτείνω κάπως το παράδειγμά του. Αν το αριστερό μου χέρι χαλάει ό,τι φτιάχνει το δεξί, τότε δεν θα φτιάξω τίποτε. Αν το δεξί μου πόδι κάνει ένα βήμα πίσω για κάθε βήμα μπροστά που πάει το αριστερό, τότε όχι μόνο δεν θα φτάσω πουθενά, αλλά ούτε καν θα ξεκινήσω. Ούτε μπορεί το ένα ή το άλλο πόδι να ισχυρισθεί ότι μόνο αυτό αποτελεί το σώμα ή εξυπηρετεί τις ανάγκες του (τουτέστι, δεν μπορείς να πηδάς συνεχώς ‘κουτσό’). Είναι άραγε τόσο δύσκολο να κάνουμε το λογικό άλμα από το φυσικό σώμα στο κοινωνικό, και να διαπιστώσουμε ότι μόνο η δημιουργική σύνθεση διαφορετικών απόψεων μπορεί να οδηγήσει σε πρόοδο, και όχι η διαρκής πολωμένη αντιπαλότητα;
     Φτάνει πλέον η μικροκομματική συζήτηση. Η χώρα χρειάζεται τόσο κυβέρνηση όσο και αξιωματική αντιπολίτευση. Και τα δυο κουπιά είναι απαραίτητα για να πάει μπροστά η βάρκα και να μην κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της. Αν το πάρουμε απόφαση ότι από μόνο του ένα εκλογικό αποτέλεσμα δεν λύνει ως δια μαγείας οποιοδήποτε πρόβλημα αλλά απαιτεί δουλειά απ’ όλους, τότε ίσως θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά.