Η επόμενη μέρα

Θυμήθηκα, και αναζήτησα στο YouTube, το τραγουδάκι που έλεγε πριν 35 χρόνια (μεταπολιτευτικό κι αυτό, βλέπετε) η Ελένη Βιτάλη:

"Χωρίς δεκάρα τι θα μαγειρεύω, Μανωλιό μου,
με αγάπη ποιος περνάει όταν πεινάει;"

Καλή η οργή, καλή η τιμωρία, καλή η αγανάκτηση, η άρση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τα παλαιάς κοπής και νοοτροπίας κόμματα που πορεύονται προς το χρονοντούλαπο της ιστορίας (θυμάστε ποιος το είχε επινοήσει;). Όμως άλλο πράγμα είναι να σχεδιάζω επί χάρτου μια ανάβαση στις Άλπεις, χωρίς να τις έχω δει ποτέ μου, κι άλλο να μου δίνουν τα ορειβατικά μπαστούνια και να μου λένε: "Να το βουνό!". Κάπου εδώ βρισκόμαστε τώρα. Λοιπόν;
     Ας πάψουμε τα ψέματα κι ας πούμε μιαν αλήθεια, έλεγε ένα άλλο παιδικό άσμα. Εντός και εκτός Ελλάδος. Δεν είναι λάθος, θα έλεγα αντίθετα ότι δείχνει πολιτική ωριμότητα, να αναγνωρίσει κανείς δημόσια ότι η πολιτική που προσυπέγραψε (εκούσια ή αναγκαστικά) τον Οκτώβριο του 2011 προσκρούει στο βράχο της λαϊκής ετυμηγορίας (αυτό δεν θα είχε κάνει και ο ΓΑΠ αν το πυροτεχνικό δημοψήφισμά του είχε γίνει πραγματικότητα; λέμε τώρα...). Με το δεδομένο αυτό οι υπεύθυνοι πολιτικοί (Αντώνης, Βαγγέλης, Αλέξης και όποιος άλλος) σχηματίζουν ένα κοινό μέτωπο, πηγαίνουν στην Τρόικα και λένε: "Αλλάξτε πρόγραμμα, και βλέπουμε". Ρεαλιστικά όμως, με τα πόδια στο έδαφος κι όχι με τα μυαλά στα σύννεφα. Η μεταρρύθμιση έχει κόστος, όπως και η χημειοθεραπεία στον καρκίνο. Το ζητούμενο δεν είναι να εφαρμοσθεί κατά γράμμα η θεραπεία, αλλά να επιβιώσει ο ασθενής. Έλα όμως που οι δανειστές φαίνεται πως δεν θέλουν να γειάνουν τον άρρωστο, αλλά να του πάρουν τα περιουσιακά του στοιχεία, μετά θάνατον. Μπορούν στο σημείο αυτό οι πολιτικοί μας να τραβήξουν την περιβόητη κόκκινη γραμμή; Για να το δούμε.