Τοπίο στην ομίχλη

Ομίχλη χθες στην πόλη, και το σκηνικό θύμιζε σε πολλές μεριές τις μουντές λήψεις του πρόσφατα χαμένου Θ. Αγγελόπουλου. Κάπως καθάρισε προς το απόγευμα, αλλά μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή αποχαιρετίσαμε τον κυρ-Γιάννη, παλιό ασθενή μου που είχε εξαντλήσει τα περιθώρια της βιολογικής αντοχής του. Νιώθαμε ιδιαίτερα φίλοι από τον καιρό που του είπα ότι ο μακαρίτης ο παππούς μου ήταν κοντοχωριανός του. Δυστυχώς το κάταγμα του ισχίου από πέσιμο στο σπίτι απέδειξε το αληθές της λαϊκής ρήσης για τους γέροντες. Μόνο μου παράπονο από τους ψάλτες των κοιμητηρίων: γιατί επιμένουν να ακρωτηριάζουν τόσο βάναυσα την μοναδική σε ποίηση και φιλοσοφία εξόδιο ακολουθία; Με δυο στίχους μόνο από κάθε στάση του Αμώμου και με τα μισά νεκρώσιμα ιδιόμελα, τί είδους ακολουθία είναι αυτή;