Πάθη φθόγγων

Προσοχή: άλλο υποχρεώσεις και άλλο υποχωρήσεις (έστω κι αν το ένα είναι  αναγραμματισμός του άλλου, με την απαραίτητη τροπή του ε σε η). Βέβαια οι πρώτες μπορεί να δίνουν λαβή για εκβιασμούς με σκοπό να αποσπάσουν τις δεύτερες. Ωστόσο θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο από τη δική μας πλευρά πού θα υποχωρήσουμε και πού θα πρέπει να αντισταθούμε. Αν η υποχώρηση γίνεται εύκολα και χωρίς πολλές συζητήσεις και παζάρια, τότε απλώς ανοίγει η όρεξη του καθενός για να μας αποσπάσει περισσότερα. Και βέβαια, πρέπει κανείς να μπορεί να διακρίνει αν οι φερόμενες ως ‘υποχρεώσεις’ είναι πραγματικά τέτοιες ή δημιουργήθηκαν τεχνητά ακριβώς για να οδηγήσουν σε υποχωρήσεις. Οι τράπεζες π.χ. που μας ‘διευκολύνουν’ με δάνεια δεν κάνουν φιλανθρωπία: μας βάζουν στο χέρι για δεκαετίες. Συνεπώς πρέπει να βλέπουμε με πολλή καχυποψία τις εξυπηρετήσεις που μας προσφέρουν, και να περιορίζουμε τη χρήση τους στα απολύτως αναγκαία. Το ίδιο ισχύει σε όλα τα επίπεδα. Και εδώ είναι που στο παρελθόν τσιμπήσαμε το δόλωμα, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά (βλέπε π.χ. Χρηματιστήριο). Θα ρωτήσει κανείς: γιατί ξύνουμε πληγές; Απλώς και μόνο για να μην τις ξαναπάθουμε. Υπάρχει καλύτερος λόγος;