Πέρα από τη λογική

Το τηλεφώνημα από την ‘Εντατική’ επιβεβαιώνει έναν προαναγγελθέντα θάνατο. Ήταν θέμα χρόνου: ο ασθενής πήγαινε από το κακό στο χειρότερο, και δεν υπήρχε διέξοδος. Οι δείκτες της πορείας του καθοδικοί, παρά την εφαρμογή όλων των δυνατών μέτρων: νεφρά, πνεύμονες, συκώτι, κυκλοφορία, αιμοποιητικές λειτουργίες, όλα στον κατήφορο. Κάποια στιγμή το σύνολο υποχώρησε υπό το βάρος των πολλαπλών επιβαρύνσεων. Και ήρθε και επίσημα το τέλος. Αυτό που δυσκολεύονταν οι συγγενείς να αποδεχθούν. Όσο κι αν οι προειδοποιήσεις είχαν δοθεί, όσο κι αν η εικόνα είχε ζωγραφισθεί με τα πιο μελανά χρώματα για τους γύρω, η ελπίδα (πέρα από κάθε λογική πιθανότητα) στο απροσδόκητο δεν έπαυε να υπάρχει. Εις μάτην όμως.
     Κάπως έτσι δεν διαγράφεται και η εικόνα της χώρας σήμερα; Υπάρχει αντίλογος στην διαφαινόμενη ζοφερή πραγματικότητα; Ναι, μόνο που δεν πειθαρχεί στη δική μας ‘λογική’. Αντιγράφω από το Συναξάρι της σημερινής μέρας, στην πρωτότυπη γλώσσα: «Τη αυτή ημέρα, μνήμη της μετά φιλανθρωπίας επενεχθείσης ημίν φοβεράς απειλής και ανάγκης, εν τη των Βαρβάρων επιδρομή, ότε, μέλλοντας υπ’ αυτών δικαίως αιχμαλωτίζεσθαι και φόνω μαχαίρας παραδίδοσθαι, ο οικτίρμων και φιλάνθρωπος Κύριος, δια σπλάγχνα ελέους αυτού, παρ’ ελπίδα πάσαν ελυτρώσατο ημάς». Αυτοί που κατέγραψαν με τόσο λιτό τρόπο τα γεγονότα δεν τα φαντάσθηκαν: τα έζησαν, και επέζησαν για να μας τα αφηγηθούν. Δεν αρνούνται τον φόβο, τον πανικό, την απόγνωση, το αδιέξοδο, δεν ισχυρίζονται ότι όλα αυτά έγιναν εύκολα, όπως δεν αρνούνται και ότι ‘δικαίως’ θα πάθαιναν όλα εκείνα τα δεινά. Ωστόσο, η λύση δόθηκε με τρόπο αναπάντεχο, και ανεξήγητο με τα ανθρώπινα δεδομένα. Με θαύμα. Και αυτό ομολογούν, και το θυμόμαστε μέχρι και σήμερα.