Υπάρχει πάντα το ΟΣΥ

Παραθέτω αυτούσιο το σημερινό ομότιτλο κείμενο της Χρ. Κοψίνη (Καθημερινή), ως ειλικρινή φόρο τιμής στους ανθρώπους που νοσηλεύονται στο δημόσιο σύστημα υγείας, υπό τις όποιες συνθήκες αυτό τους παρέχει, αλλά και σε όλους εκείνους που, εις πείσμα των συνθηκών, συνεχίζουν να προσφέρουν εκεί τον καλύτερο εαυτό τους, σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται. Οι "άλλοι" ας σκεφθούν μήπως μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω, ή κάτι διαφορετικό.

Τόσους μήνες η Ελλάδα στην εντατική. Η διασωλήνωση στις Βρυξέλλες, ο απινιδωτής στο Σύνταγμα. Και τα εμφράγματα συνεχίζονται. Στο μεταξύ, οι Έλληνες επιμένουν να αρρωσταίνουν κανονικά. Και να επιβιώνουν με τα «κονέ». Ακόμη και η θέση στο χειρότερο νοσοκομείο της χώρας θέλει διασυνδέσεις. Αλλά, αν είσαι, απλώς, ένας κάτοικος της Αμφιάλης, τι πιθανότητες έχεις να κινήσεις την προσοχή του κουρασμένου νοσοκομειακού κόσμου;
    Ο άρρωστος που λιποθυμά στο ασανσέρ, που μένει εκτός λειτουργίας για 30 λεπτά, απαιτεί την κινητοποίηση κάποιου νοσοκομειακού παράγοντα για να μην του ξανασυμβεί. «Και για τη μη συντήρηση του ασανσέρ εγώ φταίω, κυρία μου;» αντικρούει εκνευρισμένος ο επιμελητής που δέχεται την κριτική της οικογένειας.
    Τη νύχτα που ο άρρωστος έμπαινε στον κόσμο των παραισθήσεων από τα ισχυρά αναλγητικά και συμπεριφερόταν σαν ανήμερο θεριό, ο νοσοκόμος χρειάστηκε τέσσερις ώρες για να έλθει. Εμφανίστηκε στον διάδρομο όταν πια είχε χαράξει. «Μόνος μου είμαι κυρία μου, μόνος σε τρεις κλινικές και απλήρωτος», πρόλαβε την αντίδρασή μου. «Πάρε τον Λοβέρδο τηλέφωνο», μου είπε η φίλη μου που πορεύεται χωρίς αυταπάτες. Να τον πάρω, αλλά αυτοί που δεν γνωρίζουν τον Λοβέρδο, τι κάνουν;
    Η ζέστη προς το παρόν υποφέρεται. Η έλλειψη του κλιματιστικού αντέχεται. Δύο παράθυρα για 15 αρρώστους. Στο διπλανό κρεβάτι, ο οδοκαθαριστής «έφυγε» χθες. Με ανοικτή τραχειοστομία, ήταν η τρίτη φορά που σήκωνε πυρετό. Τρίτη και φαρμακερή.
    Και στον καύσωνα, τι θα γίνει; «Ό,τι μπορούμε, ανεμιστήρες, βεντάλιες». Τουλάχιστον μια κουρτίνα σκούρα να κόβει τον ήλιο; «Αυτό είναι δουλειά της προϊσταμένης» αποκρίνεται μια από τις γραμματείς του διοικητή. Την προϊσταμένη δεν τη γνώρισα. Βλέπω μόνο τη γραμματέα της. Τη βλέπω από τη μισάνοιχτη πόρτα να παίζει πασιέντζα on line. Δεν λέω, αμέσως σταματάει το παιχνίδι όταν ψάχνω κάτι. Δεν γκρινιάζει. Φεύγει πάντα νωρίς το μεσημέρι. Όπως και η καθαρίστρια που παλεύει με τα μυρμήγκια στα ντουλαπάκια των ασθενών. Φιλότιμοι οι περισσότεροι, αλλά κουρασμένοι. Απηυδισμένοι από την αποδιοργάνωση που φέρνει ο οικονομικός στραγγαλισμός των νοσοκομείων και οι ασκήσεις «μεταρρυθμίσεων». «Φορτωμένοι» κι απ’ τη γκρίνια των συγγενών, που είναι και αυτοί με τη σειρά τους ξενυχτισμένοι και απογοητευμένοι.
    «Εγώ μια χαρά τον βλέπω» ήταν η απάντηση του διευθυντή της κλινικής, λίγες ώρες πριν τεθεί σε κατάσταση συναγερμού ο άρρωστος. Βέβαια, κάθε κλινική και διευθυντής. Το όνομά του με παχιά γράμματα στην πόρτα. Β΄ Παθολογική Γενικού Κρατικού Νικαίας. Προσπεράστε την, μη μπείτε αν δεν έχετε «κονέ». Και γενικώς, φροντίστε να μην αρρωσταίνετε. Εκτός και αν έχετε μεγάλη οικογένεια. Το ΕΣΥ αργοπεθαίνει, αλλά υπάρχει πάντα το ΟΣΥ - Οικογενειακό Σύστημα Υγείας. Το μόνο αξιόπιστο κατάλοιπο ανθρωπιάς…