Catch-22

Στο ομώνυμο βιβλίο του Joseph Heller ο ήρωας (ένα πιλότος στον πόλεμο) βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να πετάξει σε μια αποστολή αυτοκτονίας όπου «μόνο ένας τρελλός θα πήγαινε». Αν πάει στην αποστολή, θα θεωρηθεί τρελλός, δεν μπορεί όμως να απαλλαγεί από αυτήν. Για να εξαιρεθεί νόμιμα πρέπει να επιδιώξει να τον βγάλουν τρελλό, ζητώντας όμως μια τέτοια αξιολόγηση θα δείξει ότι σκέφτεται γνωστικά, και άρα θα απορριφθεί από την επιτροπή απαλλαγών, και θα πρέπει να πάει στην αποστολή. Έτσι η έκφραση ‘Catch 22’ έφθασε να σημαίνει κάθε κατάσταση όπου ό,τι και να διαλέξεις είσαι χαμένος («Μονά χάνω, ζυγά κερδίζεις»).

Κάπου εκεί βρισκόμαστε ως χώρα. Για να βγούμε στις αγορές πρέπει να πάρουμε καλό βαθμό στην αξιολόγηση (από τους ‘αγοραίους’ οίκους), δηλαδή να φανούμε γνωστικοί. Για να πάρουμε τον καλό βαθμό πρέπει να επιδιώξουμε να βγούμε στις αγορές, δηλαδή να συμπεριφερθούμε ως τρελλοί, βουτώντας ακόμη περισσότερο στο χρέος. Οι διάφοροι ‘Γιάννηδες’ που σπλαχνικά μας κερνούν σήμερα αποβλέπουν μόνο στο να μπορούν αύριο να πίνουν πολύ περισσότερα από εκείνα που ‘κέρασαν’. Η απάντηση; «Συν αγορά και χείρα κίνει». Αν δεν αναλάβουμε να βελτιώσουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, κανένας ‘φιλεύσπλαχνος’ δεν πρόκειται να μας βγάλει από το τέλμα. Τελεία.