Θεομηνίες

Βλέποντας τις δραματικές εικόνες από τις καταστροφικές πλημμύρες σε Αυστραλία, Βραζιλία, Φιλιππίνες και αλλού, θυμήθηκα μια ειδική αίτηση που υπάρχει στην αρχαία Αλεξανδρινή Λειτουργία του Αποστόλου Μάρκου, ‘υπέρ της συμμέτρου αναβάσεως των ποταμίων υδάτων’. Στην περίπτωση εκείνη ο ποταμός ήταν ο Νείλος, πηγή ζωής όταν ήταν ‘σύμμετρος’, συμφορά όταν ξεχείλιζε. Σκέφθηκα ότι η ‘ευκρασία των αέρων’ και οι ‘ειρηνικοί καιροί’ (για τους οποίους ικετεύουμε σε κάθε εκκλησιαστική ακολουθία) δεν συμβαίνουν αυτόματα ούτε με δικές μας παρεμβάσεις, κάτι που μέχρι πρόσφατα συνειδητοποιούσαμε, όπως φαίνεται στις ευχές που υπάρχουν για ανομβρία και για άλλες δυσμενείς περιστάσεις. Ο όρος ‘θεομηνία’ είναι βέβαια ανθρωπομορφικός και σημαίνει ‘οργή Θεού’. Μήπως πρέπει ξανά, ως σκεπτόμενοι άνθρωποι, να δούμε όλες τις θεομηνίες ως αφυπνιστικά μηνύματα, ως υπενθυμίσεις ότι Άλλος ‘δεσπόζει του κράτους της θαλάσσης, τον δε σάλον των κυμάτων αυτής καταπραΰνει’;