Μια λωρίδα ουράνιο τόξο

Καθ’ οδόν προς τη σχολή όπου διδάσκω μια φορά το χρόνο, ο ορίζοντας μου επιφυλάσσει μιαν απρόσμενη έκπληξη. Χωρίς προηγούμενη βροχή, χωρίς αντάρα, ανάμεσα σε δυο σύννεφα που μάταια προσπαθούν να απειλήσουν τον ήλιο που μεγαλόπρεπα κατεβαίνει στη δύση, ήρεμη ξεχωρίζει μια στενή λωρίδα από ουράνιο τόξο. Αχνή, ούτε δυο οριζόντια δάχτυλα σε πλάτος, άπιαστη για τη φωτογραφική μηχανή. Το χρωματιστό χαμόγελο του ουρανού. Πώς το γράφει η Γένεση; ‘Το τόξον μου τίθημι εν τη νεφέλη, και έσται εις σημείον διαθήκης ανά μέσον εμού και της γης... και ουκ έτι έσται κατακλυσμός ύδατος του καταφθείραι πάσαν την γην’. Αδιάψευστο σημάδι ελπίδας.