Η ασθενής έχει μεταμορφωθεί σε λίγα τετραγωνικά εκατοστά ακάλυπτου δέρματος: πράσινα χειρουργικά οθόνια έχουν εξαφανίσει το υπόλοιπο σώμα. Μια σειρά ηλεκτρονικές μετρήσεις και καμπύλες στο μόνιτορ, καθεμία με το δικό της ρυθμικό προειδοποιητικό ήχο που αλλάζει κάθε τόσο, μας θυμίζουν ότι είναι ζωντανή, και ότι βρίσκεται στις αγκάλες του φαρμακευτικού Μορφέα, χάρη στα σύγχρονα αναισθητικά κοκτέιλ. Οι ιστοί χωρίζουν, χιλιοστό με χιλιοστό, στο προσεκτικό άγγιγμα του νυστεριού. Κάθε τόσο μια οσμή καμένου φτάνει στα ρουθούνια μας από την εφαρμογή της διαθερμίας: η θυσία στον χειρουργικό βωμό έχει και το ‘λιβάνι’ και την κνίσσα της. Οι σφύξεις της άρρωστης σταθεροποιούνται, οι δικές μας ανεβαίνουν: θα μπορέσει άραγε ο χειρουργός να αφαιρέσει τον δράστη όγκο που αποφράσσει την τραχεία, να ξαναδώσει στην άρρωστη την ελευθερία της αναπνοής και της φωνής της; Οι λεπτές κλωστές των λαρυγγικών νεύρων είναι ακέραιες. Ο όγκος αφαιρείται, τα περίχωρά του δείχνουν καθαρά. Οι ιστοί αφήνονται να αποκαταστήσουν αυτό που ο χειρουργός επιδιόρθωσε. Οι καρδιές μας γυρίζουν στη θέση τους. Και οι ικετευτικές προσευχές τόσων ημερών μετατρέπονται σε ευχαριστίες: η θυσία εισακούσθηκε.
Σκληρό, αλλά ελπιδοφόρο!!!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τους χειρουργούς αυτό είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Εγώ μόνο πολύ περιστασιακά εμπλέκομαι σε τέτοιες "θυσίες". Όλοι χρειαζόμαστε τις προσευχές σας και την Άνωθεν βοήθεια και φωτισμό, ώστε τόσο οι ιατρικές αποφάσεις όσο και η πραγμάτωσή τους να μην είναι καρπός προσωπικής αυθαιρεσίας ή ανεπάρκειας.
ΑπάντησηΔιαγραφή