Κλειστά επαγγέλματα

Τα ακούμε τόσα χρόνια τώρα, αρχίσαμε πλέον και να τα ‘βλέπουμε’ στους δρόμους και τα δελτία ειδήσεων, και να τα νιώθουμε στο πετσί μας. Σε απλά ελληνικά, όλα σχεδόν μεταφράζονται σε προνόμια, μικρά ή μεγάλα, που κάποιοι κατά καιρούς απένειμαν σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, ως αντάλλαγμα για (πολιτικές κυρίως) υπηρεσίες. Κι ας κόπτονται τα κόμματα για τους μη προνομιούχους έλληνες--στην Ελλάδα καθένας (πολίτης και άρχοντας) ονειρεύεται να αποκτήσει κάποιο ‘προνόμιο’, να νέμεται αποκλειστικά κάποιον προσοδοφόρο τομέα. Έστω και εις βάρος του συνόλου.

Νομίζω ότι ζητούμενο δεν είναι η απελευθέρωση των επαγγελμάτων με την έννοια «Κουτσοί στραβοί, όλοι στον Άγιο Παντελεήμονα», αλλά η απαλλαγή τους από το προνομιακό καθεστώς που απολαμβάνουν, ώστε να μπορεί οποιοσδήποτε να εισέλθει σ’ αυτά, από τη μία και νόμιμη οδό. Εφόσον δηλ. πληροί τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα που θα απαιτούνται για κάθε επάγγελμα, και γνωρίζοντας ότι μόνο ένας δρόμος υπάρχει για την είσοδο, και ότι δεν πρόκειται να αποκτήσουν την πολυπόθητη άδεια (άνευ προσόντων και προϋποθέσεων) διάφοροι ‘αλεξιπτωτιστές’, παρακοιμώμενοι, αφισοκολλητές, τρωγλοδύτες κομματικών σπηλαίων, ολυμπιονίκες (ούτε κι αυτοί) ή συγγενείς πολιτικών προσώπων εξ αίματος ή αγχιστείας.

Και κάτι ακόμη: άκουσα ότι η απόκτηση μιας άδειας φαρμακείου από τον προηγούμενο κάτοχο όταν αυτός αποχωρεί π.χ. λόγω σύνταξης ανέρχεται σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, ανάλογα με τη θέση του. Ερωτήματα: Μαύρα ή άσπρα ευρώ; Με ΦΠΑ ή άνευ; Υπάρχουν κι εδώ ‘αντικειμενικές αξίες’; Και τέλος, θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το άνοιγμα του επαγγέλματος;