Μισογεμάτο ποτήρι

Την κρίση μπορεί κανείς να τη βλέπει κάθε μέρα κι από διαφορετική γωνία. Να σκέφτεται "τηλεοπτικά" και να αναλογίζεται ότι δεν θα προλάβει να δει σύνταξη. Ότι θα είναι ευτυχισμένος αν έχει δουλειά, έστω και μέχρι τα εβδομήντα, διότι η εναλλακτική λύση είναι ακόμη πιο μαύρη. Με τους καθημερινούς κοινωνικούς μετασχηματισμούς που ενσκήπτουν πάνω του έχει κάθε λόγο να βλέπει το ποτήρι της ζωής όχι απλώς μισοάδειο, αλλά σαν να έχουν μείνει μόνο τα κατακάθια.

Ωστόσο, υπάρχει και η άλλη πλευρά, που ίσως χρειάζεται την προσοχή μας. Μας τη θυμίζει ο Δ. Ρηγόπουλος στο σημερινό του σημείωμα στην Καθημερινή, με τίτλο 'Kι όμως, τα πράγματα πάνε (λίγο) καλύτερα', η τελευταία παράγραφος του οποίου μας λέει:

"Όμως, χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, οι κρατικές δαπάνες μειώθηκαν εντυπωσιακά. Χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, πολλοί άχρηστοι, πανάκριβοι δημόσιοι οργανισμοί θα πάνε από ’κει που ήρθαν. Χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, πολλά νέα παιδιά δεν ονειρεύονται μια θεσούλα στο Δημόσιο, αλλά κάτι πιο δημιουργικό και παραγωγικό. Χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, παράνομες προσλήψεις τύπου «Αττικό Μετρό» δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτές. Χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, πολλά καφέ της γειτονιάς διαφημίζουν τις νέες, πολύ χαμηλότερες τιμές τους. Χάρη στην τρισκατάρατη κρίση, σκεφτόμαστε τι πήγε στραβά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Η μόνη Ελλάδα που βουλιάζει είναι αυτό το άθλιο έκτρωμα των τελευταίων 30 ετών."

Έστω και για λίγο κάθε τόσο, αξίζει να αναλογιζόμαστε κι αυτή την πλευρά. Αν κατά τους αρχαίους, "πατήρ πάντων πόλεμος", ίσως θα μπορούσαμε να σκεφθούμε ότι "Μήτηρ πάντων κρίσις". Και να επωφεληθούμε από το γεννοβόλημά της.