Όπως στρώσαμε, κοιμόμαστε

Η κατάχρηση των απεργιών, στάσεων, καταλήψεων, πορειών και παρόμοιων εκδηλώσεων διαμαρτυρίας τα τελευταία 35 χρόνια (τις περισσότερες φορές κυριολεκτικά για ψύλλου πήδημα) έχουν απαξιώσει ακόμη και την έννοια της κοινωνικής διαμαρτυρίας στον τόπο μας. Με αποτέλεσμα όταν ο λύκος πράγματι μπαίνει στο κοπάδι, όλοι να θεωρούμε ότι ο ‘βοσκός’ εξακολουθεί να ψεύδεται, ως συνήθως.

Από την άλλη, η επί μακρόν ανοχή σε τέτοια φαινόμενα έχει ‘νομιμοποιήσει’ τον κοινωνικό εκβιασμό ως μέσο διεκδίκησης, πάντα με υπομόχλιο κάποιο άλλο τμήμα της κοινωνίας (μαθητές, οδηγοί, επιβάτες, ασθενείς, ξένα πλοία, κανένας δεν εξαιρείται, αργά ή γρήγορα). Και επιπλέον, τουλάχιστον για μερικούς αδιόρθωτα ‘ιδεολόγους’, διαιωνίζει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχουν ανώδυνες λύσεις για αποστήματα που μόνο με χειρουργείο μπορούν να θεραπευθούν. Θα είναι πραγματικά κρίμα αν δεν βγούμε κατά τι σοφότεροι από την κρίση που, κατά γενική ομολογία (να που συμφωνούμε και σε κάτι), αντιμετωπίζουμε.

(Σημ. Το σκίτσο είναι του Α. Πετρουλάκη από τη σημερινή Καθημερινή)