Ένα ξεχωριστό μήνυμα

Πριν μερικούς μήνες έγραψα στη στήλη αυτή για την Dorothy. Πρόσφατα πήρα ένα από τα τακτικά της μηνύματα, με μια ιδιαίτερη νότα. Μου θυμίζει ότι συμπληρώνονται τις μέρες αυτές δέκα χρόνια από τότε που γνωριστήκαμε, κάτω από δύσκολες γι’ αυτήν περιστάσεις υγείας, και με ευχαριστεί για όλα αυτά τα χρόνια που πέρασαν, προσθέτοντας με καμάρι ότι «από εκείνη την πρώτη συνάντηση δεν έπιασα ούτε ένα τσιγάρο» (το πρόβλημά της ήταν βαριά αποφρακτική πνευμονοπάθεια). Τόση ευγνωμοσύνη που με κάνει να αισθάνομαι άσχημα για τη δική μου λήθη.

Πάμπολλοι είναι οι άρρωστοι που πέρασαν από την επαγγελματική μου ‘δικαιοδοσία’ όλα αυτά τα χρόνια. Από τους περισσότερους δεν είχα ξανά νέα. Όχι ευχαριστίες--αυτές ανήκουν μόνο στον Θεό που δίνει σε όλους μας τις όποιες γνώσεις και ικανότητές μας. Ωστόσο η πληροφόρηση ότι πήγαν καλά ικανοποιεί μια βασική ανάγκη, μας δίνει μια ώθηση να συνεχίσουμε να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας. Ίσως συχνότερα μαθαίνουμε τα άσχημα νέα, που καμιά φορά μας αφήνουν μια πικρή αίσθηση αδυναμίας, ίσως και αποτυχίας. ‘Ίνα μη υπεραιρώμεθα’.