Η μουσική της γλώσσας

Αξέχαστη δασκάλα η κυρία Μαρία. Μας χειραγώγησε στην Γ’ και την Δ’ τάξη του 57ου Δημοτικού, αλλά (προς χαράν μας) και στο τέλος της Ε’ τάξης, όταν ο κύριος Τιμολέων με το βαρύ χέρι και την σαρκαστική φωνή έπαθε ατύχημα και 'παροπλίσθηκε' για μερικούς μήνες. Αγαπημένη της συμβουλή που δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει, με τη μορφή υπόμνησης, ήταν η ρητορική ερώτηση από το Αναγνωστικό της Γ' τάξης προς τον Κωστάκη και την Ελενίτσα: "Τι να τα κάνωμε, παιδί μου, τα γράμματα, όταν λείπει η καλή συμπεριφορά;" (τότε η υποτακτική είχε τη δική της ορθογραφία). Κοντά στα πολλά άλλα που μας έμαθε ήταν και η συνεχής παρότρυνση να διαβάζουμε και να απαγγέλλουμε σωστά, να χρωματίζουμε τη φωνή μας, να επιδιώκουμε την 'προσωδία' (= προς + ωδή, δηλ. τραγούδι), τη μουσική της γλώσσας. Όχι ξερές, ξύλινες λέξεις βαλμένες στη σειρά σαν άψυχους κύβους παιχνιδιού, αλλά προσοχή στο νόημα, την έμφαση, τα σημεία της στίξης. Παύσεις εκεί που έπρεπε, μικρές ή μεγάλες, ερωτηματικά, θαυμαστικά. Κάτι που λείπει, συχνά σε βαθμό κακουργήματος, από πολλούς εκφωνητές ειδήσεων και άλλων κειμένων στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Που ενώνουν απνευστί άσχετες μεταξύ τους ειδήσεις ή κομματιάζουν απρόσεκτα προτάσεις, χωρίζοντας επίθετα από ουσιαστικά, ρήματα από αντικείμενα, και κάθε είδους προσδιορισμούς από τη φράση που προσδιορίζουν. Ίσως δεν βρέθηκε στο δρόμο τους μια κυρία Μαρία.