O tempora, o mores!

Εδώ και αρκετούς μήνες η Βρετανική πολιτική ζωή ασχολείται με ένα σκάνδαλο που παίρνει σβάρνα πολλούς και διάφορους, από όλα τα πολιτικά κόμματα. Με λίγα λόγια, διαπιστώθηκε ότι βουλευτές και υπουργοί κάθε αρώματος, χρησιμοποιώντας με απλοχεριά τον νόμο που τους επιτρέπει να διεκδικούν από το κρατικό ταμείο δαπάνες διαβίωσης λόγω του αξιώματός τους, έπαιρναν χιλιάδες λίρες για ανακαινίσεις δευτέρων κατοικιών, περιποίηση κήπου και άλλα τέτοια αναγκαία. Κι αντί να ενεργοποιήσουν καμιά διάταξη ‘περί ευθύνης υπουργών’, τί επενόησαν οι αθεόφοβοι; Έβαλαν επίσημο ελεγκτή, τον Sir Thomas Legg, να περάσει από ψιλό κόσκινο όλες αυτές τις νόμιμες απαιτήσεις. Αυτός με τη σειρά του αναθεώρησε ριζικά προς τα κάτω το όριο επιδότησης για τέτοια έξοδα, και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, περικόπτοντας ποσά που ήταν νόμιμα όταν εισπράχθηκαν. Έτσι τώρα ζητάει από όλους τους βουλευτές και υπουργούς να επιστρέψουν χρήματα στο κράτος, με πρώτο τον πρωθυπουργό Gordon Brown που οφείλει κάπου 12.000 λίρες για καθαριότητα του σπιτιού και φροντίδα του κήπου του. Όλα αυτά, που μας τα περιγράφει αναλυτικά η σημερινή Guardian, κάτι μου θυμίζουν (κάπως αόριστα, είναι αλήθεια), αλλά δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Ίσως, με την ιδιόρρυθμη (για μας) αίσθηση του χιούμορ που έχουν οι Βρετανοί, βρήκαν αυτόν τον τρόπο για να μειώσουν το έλλειμμά τους. Και να δώσουν κακό παράδειγμα στον υπόλοιπο δημοκρατικό κόσμο.